Ўша меҳнатсевар толмас одамлар
Менинг руҳимга ҳам бағишлайди куч.
– Чарчадингиз чоғи, – дея сўрайман.
– Асло чарчамадик, – беришар жавоб.
Ҳорғин чеҳраларда мардлик кўраман,
Руҳий тетикликдан кўзларда офтоб.
Кўзим толиққандан юмилса ҳамки,
Ўзимни тутаман дўстларимга хос.
Улар “достон” битса меҳнат бобига,
Мен шеър заррасини қўшолдим, холос…
ЁЗИЛАЖАК ҚЎШИҒИМГА
Мендан фақат севинч тилама,
Юрагимдан жой олмиш дард ҳам.
Сени унга ошно қиламан
Ва сен билан кўраман баҳам.
Бу шундайин муқаддас дардки,
Севинчимга сирдош тутинган.
Шаффофлиги илҳом қадарки,
Маъносига умидлар инган.
Бу – ўтли севгидан қўшиқ битиб,
Эзгуликларимни шеърга солмоқ дарди.
Ошиқлигимни-да қўшиб битиб,
Бир умр ошиқ бўлиб қолмоқ дарди.
Бу – олтин тонгларнинг тиниқлигини
Мисра қатларига кўчирмоқ дарди,
Бу – инсон ҳиссининг илиқлигини
Санъат юксагига кўтармоқ дарди.
Вужудини ўртамиш мана шундай дард,
Бусиз қўшиқ яралиши маҳол.
Инсон юрагига кирмоқ бўлсанг гар
Севинчимга қўшиб дардимни-да ол.
* * *
Қўшиқ бир овунчоқ эмас шунчаки,
Эмасдир кўнгилнинг эрмаги.
Унинг илиқлиги, нури кунчаки,
Эзгу туйғуларга умр бермаги,
Дилни ошиқликка чорламоғи лозим,
Рангин жилва бўлиб порламоғи лозим.
Қизлар қўшиқ билан чиқар висолга,
Йигит изҳорига қўшиқ бир йўриқ.
Шоир юрагига аланга солган,
Инсон нигоҳида маъюслик кўриб,
Қанотида севинч келтирган – ўша,
Унинг ҳисларини тиниқлаган ҳам.
Гўё оҳанрабо, сеҳрга ўхшаб,
Шайдолар дилини қитиқлаган ҳам.
Балки шундамикан шоир ташвиши,
Қўшиқ битказади ваъда, ахдига:
Ки ҳаёт ишқида ўртанган киши
Кечикмасин дея висол, бахтига.
МОНОЛОГ
Осмон, нега бунча ўйчансан, осмон,
Уйғоқ юлдузларинг толмиш хаёлга,
Юлдузларки чақноқ, ўт – олмоссимон,
Ёнмоқликними ё олмиш хаёлга?
Ерда инсоннинг ҳам кўзлари бедор
Нурли ўйларининг сендадур учи.
Ёниб яшар инсон сийнангни бирор
Янги юлдуз билан безамоқ учун.
ГУЛХАН
Ғуборни қувалаб тунги ҳаводан,
Ёнар гулхан, ловиллар гулхан.
Сўник юлдузларга жавобан
Ёнмоқ тилар бу чоқ кўнгил ҳам.
Ёндиргудек бўлиб юлдузларни нақ,
Фазо сари сўқмоқ кўзлайди гулхан.
Менинг қалбим бўлиб уларга ёнмоқ,
Ёнмоқ борасида сўзлайди гулхан.
ҚУЁШ
Дейларки, инсоннинг табассумини
Зарралаб йиғармиш ўзида қуёш.
Шод ўтказиб ҳар бир нафас, зумини,
Кулиб ётоғига қўяр эмиш бош,
Инсон лабидаги олтин хандани
Оташ юрагига кўчирар эмиш.
Нур ва бахтиёрлик бўлиб ҳамдами,
Асрий зулматларни ўчирар эмиш.
Инсон қувончининг бўлиб зўр акси
Кўкда одимлайди улкан бир кулгу.
Йўлида нур рақси ва биллур рақси, —
