Кейин сипқорди тоза, бўлди сармаст.
Биринчи ичди ул ҳикматли жомни,
Паямбар илкидин илкин таомни.
Имоматда Набийга бўлди чун эш,
Келарда бой, кетарда эрди дарвеш
.
Эшитди жон ила Ҳақдин нидо ул,
Қизи ва молини этди фидо ул.
380 Бисотин тикди Ҳаққа, зар ила сим,
Яна не эрди бори, этди таслим.
Ана зийраклигу чин покбозлик,
Ўйин этмасди Сиддиқ, боз-бозлик.
Мухолифгўй, боқиб унга, таниб ол,
Нечук қудрат, нечук қилу нечук қол.
Набий дастлабки кундин то қиёмат
Унинг шаънига этмишди каромат.
Набийга бўлди ҳар дам ёру ғамхўр,
Шаҳарда, ғорда ҳамроҳ, тоғда ҳам жўр.
385 Паямбарнинг биринчи хоси эрди,
Ҳамиша ҳамдами, ҳамрози эрди.
У бирлан сўнгра маскан тутди ул хок,
Ажаб пиру муридким, чусту чолок…
Амирул мўминин Умар розийаллоҳу
анҳу васфида
Сипеҳри дин эди, хуршиди Хаттоб,
Чароғи боғи жаннат, шамъи асҳоб.
Дегил офтоби равшан, демагил шам,
Тавоф айлар уни парвоналар ҳам.
Сочарди нурини, шамъи дин эрди,
Чароғон шуъласи жаннатдин эрди.
390 Агар ул қутби дини Ҳақ эмасди,
Камоли динга ҳам равнақ эмасди.
Чу аввал бош кесишга айлади қасд,
Кейин Ҳақ олдида бош эгди ул, бас.
У сўндирмоқ бўлиб шамъи Худони,
Эшитди, тикди сўнг “Тоҳо”га жонни.
Очилди жон кўзию кўрди асрор,
Йўқолди шубҳаю Ҳақ бўлди ошкор.
Шариатга тараққийни у берди,
Ўзи ул қирқта эрнинг
бири эрди.
395 Расул айтмишки, мендин ўзга бир зот
Набий бўлса, Умар бўлгайди албат.
Худованди жаҳондин – нури жони,
Ўшал нурдин яна – нутқи забони.
Юракка сидқи Ҳақни тўпламишди,
Шу йўлда заҳри қотил ҳўпламишди.
Синов айлаб, заҳарни тотди шунда,
Ки юз тарёку форуқ эрди унда.
Камайди зулм унинг давронида, ҳай,
