Doksan Üç

Kırmızıya çalan siyah bir dumandı. Sanki fırıncının harladığı fırın yavaş yavaş sönüyordu ve Herbe-en-Pail’in üzerine yükseliyordu. Tellmarch aceleyle dumana doğru yürüdü. Yorgundu ama aynı zamanda ne olduğunu da öğrenmek istiyordu.

Köyü ve çiftliği arkada bırakan bir tepeye ulaştı.

Ne çiftlik ne de köy görülüyordu.

Herbe-en-Pail’den geriye kalan bir yığın harabe hâlâ yanıyordu.

Bir kulübenin yanışı, bir sarayın yanışından daha yürek yakıcıdır. Alevler içinde kalmış bir kulübe, acınası bir görüntüdür. Yoksulluğun üzerine çullanan felaket, toprak solucanına saldıran bir akbaba gibidir. İnsanı ürpertir ve tiksindirir.

İncil’de bahsedilen bir efsaneye göre yangın seyreden biri o an bir heykele dönüşürmüş. Bir an için Tellmarch da heykele dönüşmüştü sanki. Gözlerinin önündeki manzara onu durduğu yere kilitlemişti. Tahribat sessizlik içinde devam etti. Bir çığlık duyulmuyordu; dumana karışmış bir insan sesi yoktu. Bu harlı alevler, odunların yarılması ve sazın çatırdamasından başka bir ses çıkarmadan köyü yok etme görevini yerine getiriyordu. Zaman zaman duman bulutları, düşen çatıların boşluklarını açığa çıkarıyor ve tüm marifetlerini sergiliyordu. Bu donuk kırmızı odaların arasında renkleri kızıla çalan sefil eski mobilyalar göze çarpıyordu. Tellmarch korkunç felaket karşısında sersemlemişti.

Kendisine komşuluk yapan kestane korusunun birkaç ağacı da alev almıştı.

Bir ses, bir çağrı ya da bir tür gürültü duymaya çalışarak dinledi. Alevler vardı sadece, hiçbir şey duyulmuyordu. Her yer alevler içinde kalmıştı. Bütün köy ahalisi kaçmış mıydı?

Herbe-en-Pail’de yaşayan o emekçi topluluk neredeydi? O küçük halka ne olmuştu?

Tellmarch tepeden aşağı indi.

Her şey bir bulmaca gibiydi. Yavaşça yaklaştı ve baktı. Kendini bu mezarda hisseden bir hayalet gibi, bir gölge gibi sessizce harabeye doğru ilerledi. Eskiden çiftliğin kapısı olan yere ulaştıktan sonra köy meydanıyla birleşmiş yıkık duvarlar arasından avluya baktı.

Daha önce gördükleri, şimdi gördükleriyle karşılaştırıldığında hiçbir şeydi. Uzaktan bunun dehşetini şöyle bir görmüştü. Şimdiyse dehşet ayaklarının dibindeydi.

Avlunun ortasında karanlık koca bir yığın vardı. Bir tarafı alevlerle, diğer tarafı da ay ışığı ile belli belirsiz bir şekilde çerçevelenmişti. Ölü adamlar yığınıydı bu görünen. Yığının çevresinde bir havuz vardı. Havuzun üstüne alevler yansıyordu. Ama bu kızıllık için alevlere ihtiyaç yoktu zira havuz kanla kaplanmıştı.

Tellmarch oraya gitti. Bu yığılmış bedenleri sırayla inceledi. Hepsi ölmüştü. Hem ay ışığı hem de yangın manzarayı aydınlatıyordu.

Bunlar asker cesediydi. Cesetlerin ayakları çıplaktı. Hem ayakkabıları hem de silahları onlardan alınmıştı ancak yine de mavi üniformaları üzerlerindeydi. Parçalanmış uzuvların arasında kurşunlarla delik deşik üç renkli paletler taşıyan şapkalar sağa sola saçılmıştı. Onlar cumhuriyetçilerdi. Önceki akşam Herbe-en-Pail çiftliğinde garnizon tutmuş Parislilerdi. Bedenlerin simetrik düzeni, olayın bir infaz olduğunu gösteriyordu. Hepsi yan yana dizilmiş ve kurşuna dizilmişti. Hepsi ölmüştü, koca yığından tek bir çıt bile çıkmıyordu.

Tellmarch, her bir cesedi inceledi. Hepsi delik deşikti. İnfazcılar, aceleyle yola çıkmış ve onları gömmek için zaman ayırmamıştı şüphesiz. Tam oradan ayrılmak üzereyken, avludaki alçak bir duvarın köşesinden gözüken iki çift ayak dikkatini çekti. Bu ayaklar daha önce gördüklerinden daha küçüktü ve ayaklarında ayakkabı vardı. Yaklaşınca onların kadın ayakları olduğunu anladı.

Duvarın arkasında yan yana yatan iki kadın da vurulmuştu.

Tellmarch onların üzerine eğildi. İçlerinden biri bir tür üniforma giymişti, yanında kırık ve boş bir testi vardı. Taburdaki kantinci kadın olmalıydı. Kafasında dört kurşun deliği gözüküyordu. Ölmüştü.

Tellmarch diğerini inceledi. Köylü bir kadındı. Gözleri kapalı, ağzı açık, yüzü renksizdi ama kafasında kurşun izi yoktu. Kuşkusuz uzun yürüyüşlerle paramparça olmuş elbisesi üzerinden düşmüş ve göğsünü açığa çıkarmıştı. Tellmarch onu daha da bir kenara itti. Omzunda bir merminin açtığı yuvarlak bir yara gördü. Kürek kemiği kırılmıştı. Onun mosmor göğsüne gözlerini dikti.

“Emziren bir anneymiş.” diye mırıldandı.

Dokundu sonra. Vücudu soğuk değildi. Kırık kemiği ve omzundaki mermi deliği dışında başka bir yarası yoktu. Elini göğsüne koydu ve cılız bir kalp atışı hissetti. Ölmemişti.

Tellmarch ayağa kalktı ve korkunç bir sesle haykırdı:

“Burada kimse yok mu?”

“Sen misin, Caimand?” Cevaplayan ses o kadar kısıktı ki zar zor duyuluyordu.

Aynı zamanda, harabenin içindeki bir delikten bir kafa çıktı ve sonra başka bir açıklıktan ikinci bir kafa daha.

Bunlar kendilerini saklamayı başaran iki köylüydü. Onlar dışında hayatta kalan birisi yoktu. İki köylü Caimand’ın tanıdık sesine güvenerek çömeldikleri saklanma yerlerinden sürünerek çıktılar.

Tellmarch’a yaklaştılar. Hâlâ zangır zangır titriyorlardı.

İkincisi, ağlıyordu ama konuşacak gücü kendinde bulamıyordu. Derin duygular her zaman böyle açığa çıkar.

Köylülerden biri ayaklarının dibinde yatan kadını işaret etti.

“Yaşıyor mu?” diye sordu.

Tellmarch başını evet anlamında salladı.

“Peki diğer kadın, o da mı yaşıyor?” diye sordu öteki.

Tellmarch hayır anlamında salladı bu kez başını. Delikten ilk görünen köylü devam etti:

“Geri kalan herkes öldü, değil mi? Hepsini gördüm. Mahzenimdeydim. İnsan böyle zamanlarda bir ailesi olmadığı için Tanrı’ya ne kadar şükretse az! Evim yandı. Yüce Tanrı’m! Herkes öldürüldü. Bu kadının üç küçük çocuğu vardı. Çocuklar ‘Anne!’, anne de ‘Ah, çocuklarım!’ diye feryat figan bağırdı. Anneyi öldürdüler, çocukları götürdüler. Aman Tanrı’m! Hepsini gördüm. Herkesi öldürüp gittiler, çok da memnundular yaptıklarından. Küçükleri götürdüler ve anneyi öldürdüler. Ama ölmedi, değil mi? Caimand, sence onu kurtarabilir misin? Onu kulübene taşımana yardım etmemizi ister misin?”

Tellmarch evet dercesine başını salladı.

Koru, çiftliğin yakınındaydı. Dal ve eğrelti otlarıyla çabucak bir sedye yaptılar ve baygın durumdaki kadını buraya yatırdılar. Koruya doğru ilerlediler. Bir köylü sedyenin baş tarafını, diğeri de ayak tarafını tutmuş bir şekilde sedyeyi taşıyorlardı. Tellmarch kadının kolunu tutuyor ve sürekli nabzını yokluyordu.

Ay ışığı yüzlerine vurmuş iki köylü kadını taşımaya devam ederken konuşmaya başladılar. Dehşetle haykırıyorlardı.

“Hepsini öldürdüler!”

“Hepsini yaktılar!”

“Aman Tanrı’m! Nedir bu başımıza gelenler?”

“Emri veren o uzun, yaşlı adamdı.”

“Evet, komutan o.”

“Katliam devam ederken onu görmedim. Orada mıydı?”

“Hayır, gitmişti. Ama yine de onun emriyle yapıldı.”

“O zaman bunu yapan oydu.”

“Evet. ‘Yakın, öldürün. Kimseye acımak yok!’ diye bağırdı.”

“Marki’den mi söz ediyorsunuz?”

“Evet, elbette; bizim markimizden.”

“İsmi ne?”

“Mösyö de Lantenac.”

Tellmarch gözlerini göğe kaldırdı, dişlerini sıkarak mırıldandı:

“Ah böyle olacağını bir bilseydim!”