– Албатта-албатта… Лекин кутаман!..
Кейинги якшанбанинг келиши қийин бўлди. Чунки уни Тўтиё интизорлик билан кутди. Кўз ўнгида Миртожининг ёқимтой чеҳраси тез-тез жонланар, “жон сингил, дилбарим, гўзал қиз” деган сўзлари қулоқлари остида жаранглар, юрагининг тубида нотаниш, илиқ бир туйғу ўқтин-ўқтин жимирлаб қўярди!
Концерт эсда қоларли бўлди. Сабаби – таниқли хонанда ногаҳон: “Навбатдаги ашулани қадрдон укам Миртожининг талабига биноан айтаман”, деди-да, “Биринчи муҳаббатим”ни куйлаб юборди. Миртожи Тўтиёга ғурурланиб қаради.
Концертдан сўнг Миртожи Тўтиё ва дугонасини автобус бекатигача кузатиб қўйди. Автобусда уйга қайтишар экан, дугонаси Тўтиёга Миртожини мақтади.
– Яхши йигит экан. Эрга тегсанг, шунақасига тегсанг-да. Армонинг қолмайди.
– Қўй-е, дугон. Ҳали эрдан гапирма. Мен… ўқишга кирмоқчиман-ку.
– Барибир… Бу йигитни қўлдан чиқарма…
Тўтиё ўша йили ўқишга киролмади. Миртожи билан энди фақат якшанба кунлари эмас, ҳафтанинг уч кунида кўришадиган бўлди. Чунки чоршанба ва жума кунлари ҳам шаҳарга қатиқ олиб тушарди.
– Келаси йил албатта кирасиз, сулувим, – дерди Миртожи ҳар сафар учрашганларида. Тўтиё энди анча дадиллашган, бир-икки бор Миртожининг ижарахонасига кириб, чой ҳам ичди. Миртожи унга “сизни синглимдай кўраман” дегани учун ортиқча ҳаракатлар қилмас, лекин тилидан “жоним-жоним” тушмас, афтидан орадаги ака-сингиллик тўсиғини олиб ташлаш учун баҳона қидирарди.
Баҳонани Тўтиёнинг ўзи топиб берди.
– Яхши кўрган қизингиз йўқми? – деб сўради у учрашувлардан бирида.
– Йўқ, шу пайтгача яхши кўришга арзийдиган қизни учратмадим… сиздан бошқа, – деди йигит.
Тўтиё қизарди. Бу гап ёққанини билдириб қўйди.
– Сиз эса… синглимсиз, холос. Ё… синглимдан ҳам яқинроқ бўлишни истармидингиз?
– Сингилдан яқин ким бўлади? – деб сўради Тўтиё.
– Сингилдан яқин севикли ёр, ёстиқдош маҳрам, вафодор маҳбуба-да, азизам, – деди Миртожи. – Менга… кўнглингиз қандай?
– Ғалати савол, – деди ўпкалаган оҳангда Тўтиё. – Нима деганингиз бу?
– Бу… Сизни яхши кўраман, сиз ҳам мени яхши кўрасизми, деганим Тўтиё.
– Яхши кўрсангиз, совчи қўйиб, ота-онамнинг розилигини олинг.
– Ўзингиз-чи, ўзингиз розимисиз?
– Ота-онам рози бўлса, розиман…
– Жоним, азизам, севгилим, гўзалим!
Миртожи шу сўзларни айтиб, Тўтиёни бағрига босди. Юзидан ўпди. Тўтиё йигит кишининг қучоғига илк бор тушаётгани учун дафъатан саросимага тушиб, қаршилик қилишга улгурмади. Аввал юзида, сўнгра лабларида Миртожининг иссиқ нафасини ҳис этиб, боши айланди. Бир зум чойга тушган қанддек эриб мажолсизланди. Ногаҳон Миртожининг қўллари кўйлакларининг тугмаларини ечгач, қиз ўзига келди. Миртожининг кўксидан итарди, қучоғидан сирғалиб чиқди. Шоша-пиша кўйлакларининг тугмаларини қадади.
– Уялмайсизми, ахир… Ҳали тўй бўлмасдан, – деди ўпкаланиб.
– Тўй бўлади, жоним, тўй албатта бўлади…
ТЎЙДАН КЕЙИНГИ МУНОЗАРА ЁКИ ЧИМИЛДИҚДАГИ ТАНИШУВ
Тўй тугаб, меҳмонлар тарқалгач, қуда томонлар ўртасида қисқа, лекин кескин мунозара бўлди.
– Миртожибой, дўстим, мени бунақа шарманда қиласиз деб ўйламагандим, – деди Қолдибек.
– Қанақа шармандалик? Қизиқмисиз? Ҳаммаси рисоладагидек бўлди-ку. Лайло бўлмаса, ана Шаҳло. Ҳар қалай тўй бузилмади-ку!
– Лайло қизингизнинг яхши кўргани бор экан, аввалроқ айтмаганмиди?
– Айтмаган. Лайло ҳеч кимни яхши кўрган эмас. Афтидан, уни мажбурлаб олиб қочишган. Мен ўша аблаҳни ернинг остидан бўлсаям топиб, жазосини бераман.
– Ўз оёғи билан чиқиб кетди, деяпти-ку. Шундоқми Фарҳод, айт-чи, – деди нарироқда турган ўғлини чақириб.
– Ҳа, сочимни тузатиб келаман, деб чиққанди…
– Билмадим-билмадим. Аммо қизимнинг бунақа қилиши сираям ақлга сиғмайди. Майли, бу томонини бизга қўйиб беринглар. Шаҳло қизим Лайлодан ортиқ бўлса ортиқки, кам эмас. Шаҳло! Бери кел қизим!
Шаҳло нарироқда – ўз онаси ва қайнона бўлмиш аёл қуршовида турарди. Сал ийманиб, эркаклар ёнига келди.
– Аввало, оиламиз шаънини сақлаш мақсадида қилган бу ишинг учун сендан у дунёю бу дунё розиман, – деди Миртожи. – Эндиги гап шуки, Фарҳодга садоқатли хотин, дўстим Қолдибек ва оиласига яхши келин бўлиб, юзимизни ерга қаратма! Фарҳодбек, ўғлим. Сиз… мард йигитсиз. Бизнинг оила томонидан бўлган шу озгина англашилмовчиликни тўғри тушуниб, кечириб, қизимни хафа қилмайсиз, деган умиддаман.
Фарҳод индамади. Ерга қаради. Бир зумдан кейин пастроқ овозда:
– Эртага… Бу гап бутун шаҳарга тарқалади, – деди.
– Тарқалса тарқалар. Одамлар гапириб-гапириб қўяди, – деди Қолдибек.
– Тўғри, оғзига кучи етмаганлар гапирса гапирар. Энди, дўстим Қолдибек, ҳовлингизга бориб, ёшларнинг никоҳини ўқитайлик-да, кейин бизлар қайтайлик. Мулла айтилганми?
– Ҳаммаси тайёр!..
Никоҳ ўқиш маросимидан сўнг янги қурилган шоҳона уйда келин-куёв ёлғиз қолишди.
– Сизни аввал кўрмаган эканман, – деди Фарҳод.
– Ўқишда эдим-ку, Лайло айтмаганми? Тўйдан уч кун олдин келдим.
– Ростини айтсам… Лайло билан ҳам атиги икки марта кўришгандик. Мен яқинда Америкадан қайтдим. У ёқда уч йил ўқидим. Аслида ҳали уйланиш ниятим йўқ эди. Илмий ишим бор. Сизнинг ўқишингиз битганми?
– Энди бир йили ўтди. Боя отам: “қизим, обрўйим тўкилмасин, нима бўлсаям, энди бугун келинлик либосини киясан”, деб туриб олди… Билмадим, тўғри қилдимми, йўқми. Сиз ҳар қалай Лайлони икки марта кўриб, маъқул топгансиз. Энди менга қараб: “буёғи қандоқ бўлди”, деб ўйлаб ўтирган бўлсангиз керак. Мен Лайлога ўхшаб чиройлиям эмасман…
– Йўқ-йўқ, унақа деманг. Гап чиройда эмас. Қолаверса… Ҳуснда ҳам ҳеч кимдан кам жойингиз йўқ.
– Наҳотки Лайло сизга йигити борлигини айтмаган бўлса? Ўзи сизга “розиман” деганмиди?
– Айтганди. “Бир йигит орқамдан юрибди. Лекин отам ҳеч қачон унга бермайди. Шунинг учун сизга тегишга розиман”, деганди.
– Қизиқ. Америкада ўқибсиз. Наҳотки, яхши кўрган қизингиз бўлмаса?
