– Арзимайди, – деди Отабой ота уларга бирма-бир қўл узатиб хайрлашар экан. – Яна хизмат бўлса, айтарсизлар. Дарвоқе, жаноб ҳуқуқшунос, ҳалиги мен айтган иш нима бўлди? Болапақирни ҳалиям қўйвормабсизлар-у.
– Анови… жабрдийдаларнинг тилхатларини олиш бироз қийин бўлди… Шу бугун кечқурун чиқариб юборамиз.
– Шундай бўлсин. Ота-онаси, қариндош-уруғлари сал ранжиб юришибди: “Ҳаққини олгандан сўнг шартни бажармайдими, қанақа бетайин одам ўзи у”, деб.
– Айб менда ака, узр. Шу бугуноқ…
– Шундай бўлсин… Эса хайр! Омон-эсон юринглар, биродарларим.
Меҳмонларни кузатгач, Отабой ота оромкурсида ястаниб, бир зум мудради. Кейин ўрнидан туриб, ширин керишди. Котибани чақириб, буйруқ берди.
– Уйга қўнғироқ қилиб, келинчакка айт: “Отабой отам бугун тушликка ширгуруч ер эканлар” де! Тайёрлаттириб қўйсин. Ҳа, айтганча, хотинларимдан бирортаси овқатни сенчалик пиширолмайди, барибир ўзингники зўр!
Кейин охирги жумладаги сўз ўйини ўзига нашъа қилиб кулди. Котиба ялтоқланди. Отабой ота унинг қуймичига енгилгина шапатилаб қўйди.
– Бизникини емай қўйдингиз-ку, янгисини олгандан бери, – деди котиба. – Эртага тушликка бир гўштли қуймоқ қилиб келайин.
– О-о! Блинчик! Сенинг блинчигингга тенг келадиган блинчикни мен дунёнинг бирон бурчагида емадим, – деди завқ билан Отабой ота. – Блешини ҳам қийворасан. Кейин яна бир нарсанг бор, ҳалиги нимайди, ўртаси тешик бўладию… попчикми?
– Пончик. Хоҳласангиз ундан ҳам…
– Ҳа-а, пончик. Сенинг пончигингнинг таъми туну кун оғзимдан кетмайди. Майли, эртага блинчик билан пончик пишириб кел. Тушликни бирга қиламиз. Сен ўкинма, Отабой абзий янги хотин олиб, мени эсдан чиқарди деб ўйлама. Отабой ота эски қадрдонларни ҳеч қачон ташлаб қўймайди. Ма, мана бу пулни ол. Пончикнинг харажатига.
– Раҳмат!..
– Эҳ, ҳаёт, бунчалар ширин ва завқлисан!
Отабой ота шундай деб қўлидаги қимматбаҳо “Ролекс” соатига қаради. Эндигина ўн ярим бўлибди. Тушликкача анча бор. Нима қилиш керак? Далага чиқиб, пойгага боқилаётган отларидан бир хабар олиб келсинми? Отбоқари зўр одам. Отабой ота уни атай Туркманистондан олиб келган. Отнинг тилини билади. Кўнглидагидан ҳам зиёд қилиб қўйган. Янаги ой бўладиган халқаро пойгада Отабой отанинг отлари муқаррар ғолибликни эгаллаши керак…
Ногаҳон телефон узун-узун жиринглади. Отабой ота селектор тугмасини босиб, котибадан сўради:
– Ким экан?
– Самарадан. Улайинми?
– Ула!
– Э-э, қадрдоним, қиёматлик укам, бормисан бу оламда, – деб гап бошлади Отабой ота телефондаги одамни гапиришга ҳам қўймай. – Менми? Мен ўзинг билгандай. Ишларми? Ишларнинг ёмони йўқ! Ким дейсан? Ҳа-а, уми, у яхши бола. Қанотинг остига ол. Адашмайсан. Ҳа! Юк? Қанча? Ўн вагон? Э-э, жигарим, ўн вагон ҳам гап бўптими? “Есть” қиламиз. Сен ҳам мен айтган йигирматани “есть” қилгин, тушунганский? Яша! Омон-эсон бўлиб юр! Учрашгунча хайр. Яқин ойларда бир ўтиб қоларман. Нима? Келинни ҳам олиб келинг, дейсанми? Э-э, қайси бирини олиб борасан бу қисир сигирларнинг. Янгисими? Ҳа, қурғур, қайси гўрдан эшита қолдинг? Майли олиб бораман. Зора у томонларнинг ҳавоси ёқиб… бунисининг пушти ёзилиб қолса…
Гўшакни қўйиб, оғир сўлиш олди. Кайфияти тушди. Селектрни ҳам босмай, қарсак чалди. Котиба кирди:
– Ҳой Шерифе, битта қаҳва келтир, ичига озгина анави… қорачидан эзиб ташлавор. Меъёрини ўзинг биласан-а!
– Билам, билам, – деди котиба ва шипиллаб чиқиб кетди.
Зум ўтмай, қаҳва тайёр бўлди. Отабой ота пуфлаб-пуфлаб ичар экан, котибанинг белидан ушлаб сўради:
– Наякисини кўп солиб юбормадингми?
– Во-ой, не дейсиз? Бугун қилаётганим йўқ-ку кофейни…
– Зўр, зўр қипсан, Шерифе, сени… Шунинг учун яхши кўрам-да, аний!
– Ҳо-о, биз энди аний бўлиб қолдикми? Ҳеч бўлмаса опой десангиз-чи…
– Кечир Шерифе, кечир, азизим. Сен ҳали… Ҳалиям қиздайсан. Майли, энди мен борай. Қирқи чиқмаган келинчакни куттириш ярамайди…
ҚОЧОҚЛАР
Икки қочоқ – Лайло билан Нозим пойтахтга кириб келишди.
– Қаерга борамиз? – деб сўради Лайло. – Лекин дадам тутиб олса, иккаламизни ҳам ўлдиради.
– Бекордан-бекорга ўлиб кетаверадиган аҳмоқ йўқ. Кейин… даданг сени бева қолдиришни истамас.
– Сиз мени ҳали олинг…
– Мана олдим-ку. Тўй бўлди. Энди ҳозир бориб никоҳ ўқитамиз.
– Жиннимисиз, ким бизларни никоҳдан ўтказади.
– Хавотир олма. Гаплашиб қўйганман.
Нозим шундай деб, машинани Эски шаҳар томонга ҳайдади, кичикроқ бир масжидга етиб, дарвозасини қоқди. Мулла чиқди. Ҳужраларнинг биридан икки муллаваччани топиб келди, никоҳ ўқилди.
– Энди… қаерга борамиз?
– Менинг ижарахонамга борамиз, жоним.
– Қаерда у?
– Қозоқ бозорининг орқасида. Яқин.
Қизил “Жигули” бозор ортидаги тор кўчалардан бирига бурилди. Нозим пастқамроқ бир ҳовлининг темир дарвозасини калит билан очиб, машинани ичкарига ҳайдади. Ҳар эҳтимолга қарши, номерларини ечиб қўйди. Сўнгра Лайлони ҳовли тўридаги кичикроқ ҳужрага олиб кирди. Бу талабалар яшашига мўлжалланган одмигина хона бўлиб, битта эски каравот, стол ва стуллар қўйилган.
– Шуми олиб келган жойингиз? Ахир… одамнинг кўнгли айнийди бу ерда, – деди Лайло.
– Шошма, азизим. Сабр қил. Тез орада хорижга жўнаб кетамиз.
– Дадамга қачон хабар берасиз? Тезроқ айтиб, тинчлантирмасангиз, дунёни ағдар-тўнтар қилиб ташлайди-ку.
– Шошма, бироз жаҳлидан тушсин.
– Жаҳлидан тушармикин? Бошланиб турган тўйни бузиб келдингиз-ку. Шунча харажат, бўладиган гап-сўзни айтмайсизми?
– Лайло, қўйсанг-чи бу гапларни. Ҳаммасини олдиндан билиб, рози бўлиб келгансан-ку. Нима, ақлинг энди жойига келяптими?
– Сиз мени… шунга мажбур қилдингиз-да…
