“Olmaz, boşuna uğraşma Fagin.” dedi Nancy.
“Ne demek istiyorsun?” dedi Mr. Sikes, asık çehresiyle bakarak.
“Ne dedimse onu!” diye cevap verdi hanımefendi, kılını kıpırdatmadan.
“Ama tam adamısın sen.” diye buyurdu Mr. Sikes. “Kimse tanımaz seni bu dolaylarda.”
“Tanımalarını da istemem.” dedi Nancy, istifini bozmadan. “Pek evet, diyemem bu işe Bill.”
“Gider o, gider Fagin.” dedi Sikes.
“Hayır, gitmiyorum.” dedi Nancy.
“Gidecek Fagin.” dedi Sikes.
Mr. Sikes haklıydı. Muhtelif tehdit, vaat, rüşvet ile mevzubahis olan hanımefendiye, sonunda bu işi üzerine almaya karar verdirildi. Güzel dostunun kuşkuları değildi onu tutan; uzak ama o canım sayfiye yeri olan Ratcliffe’ten daha geçenlerde Field Lane dolaylarına taşındığı için tanıdıkları tarafından tanınmak korkusu yoktu.
Böylece entarisi üstüne temiz, beyaz bir önlük takıp, kıvrılmış buklelerini bonesinin içine sıkıştırıp -bu her iki kalem eşya Yahudi’nin bitmez tükenmez hazinesinden çıkmıştı- Miss Nancy, vazifesini ifa etmek üzere yola çıkmaya hazırlandı.
“Bir dakika cicim.” dedi Yahudi; üstü kapalı, küçük bir sepet çıkardı. “Bir eline şunu al. Daha bir hürmet telkin edersin böyle.”
“Fagin, bir de kapı anahtarı ver, öteki elinde taşısın.” dedi Sikes. “Daha bir tabii, daha bir sahici olur.”
“Olur, olur azizim. Daha sahici olur.” dedi Yahudi, küçük hanımın sağ elinin şehadet parmağına bir anahtar asarak. “Tamam! Âlâ, daha iyisi can sağlığı.” dedi Yahudi ellerini birbirine sürterek.
“Ah kardeşçiğim! Zavallı, sevgili, tatlı, bigünah kardeşçiğim!” diye bağırdı Nancy, hüngür hüngür ağlıyor, küçük sepetle sokak kapısı anahtarını ızdırap içinde sallıyordu. “Ne oldu, neler geldi başına? Nerelere götürdüler seni! Acıyın bana! Ne yaptılar ona beyler, söyleyin ne olursunuz efendiler!” Bu sözleri içler acısı bir şekilde tekellüm ettikten sonra -dinleyicilerinin pek hoşuna gitmişti doğrusu- Miss Nancy durup çevresindekilere göz kırptı, her birine gülümseyerek selam verdikten sonra çıkıp gitti.
“Becerikli kız vesselam.” dedi Yahudi, genç dostlarına dönerek ciddi ciddi başını salladı, görmüş oldukları parlak örneği izlemeleri için dilsiz bir ihtarda bulunuyordu sanki.
“Cinsiyetinin medarıiftiharı.” dedi Mr. Sikes, bardağını doldurup, koca yumruğuyla masaya vurarak. “Onun sıhhatine, herkesin onun gibi olması dileğiyle.”
Bu güzel sözler ve daha nice nice methüsenalar, kusursuz şahsiyet Nancy için sarf olunurken, adı geçen küçük hanım karakol yolundaydı; sokaklarda böyle yalnız ve hamisiz görünmekten, ister istemez biraz çekingen davranmasına rağmen, çok geçmeden sağ salim vardı.
Arka yoldan dolaşarak hücre kapılarının birine anahtarıyla hafifçe vurup dinledi. Ses yoktu, öksürdü, yeniden kulak verdi. Yine ses yoktu; bu kez konuşmaya başladı:
“Nolly’ciğim!” diye fısıldadı Nancy, ince bir sesle, “Nolly!”
İçeride baldırı çıplak, sefil bir mücrimden başka kimse yoktu, flüt çaldığı için kodese konmuş ve topluma karşı işlediği suç açıktan açığa ispat edilmiş olduğundan Mr. Fang tarafından en uygun bir şekilde, bir ay müddetle ıslahhaneye mahkûm olmuştu, üstelik pek münasip ve eğlenceli bir de espri yapmıştı Mr. Fang; “Mademki böyle ulu orta harcayacak kadar nefesi var, bir musiki aletinden çok değirmene üflemesi daha yakışık alır.” demişti. Cevap vermemişti buna, -belediye tarafından istimal edilmek üzere el konulan flütü ile meşguldü kafası- Nancy de öteki hücreye müracaat etti, kapısını çaldı.
“Ne var?” diye bağırdı, zayıf, ince bir ses.
“Küçük bir oğlan çocuğu var mı orada?” diye sordu Nancy, sözüne başlamadan hıçkırmayı da ihmal etmedi.
“Hayır.” dedi bir ses. “Allah korusun!”
Bu, flüt çalmadığı için hapsi boylayan altmış beşlik biriydi; daha doğrusu geçinmek için bir iş yapmayıp, dilencilik ediyordu da ondan; ehliyetsiz, sokaklarda tencere sattığı için hapse girmişti, yani Pul Ofisi’ne karşı gelerek geçinmek için bir iş yapıyordu.
Ama mücrimlerin hiçbiri, Oliver çağrısına cevap vermediğinden ve onun hakkında bir şey bilmediğinden Nancy, çizgili yelekli, babacan polise doğru gitti; içler acısı inleme ve sızlamalarla sokak kapısı anahtarıyla, sepeti de yardıma çağırmayı ihmal etmeyerek sevgili kardeşini sordu.
“Bende değil yavrum.” dedi yaşlı adam.
“Nerede?” diye çığırdı Nancy, kendinden geçerek.
“Beyefendi alıp götürdü.” diye cevap verdi polis.
“Hangi beyefendi? Hay ya Rabb’im! Söylesenize, hangi beyefendi?” diye bağırdı Nancy.
Bu insicamsız sorgu suale cevaben, yaşlı adam, içler acısı bu kız kardeşe, Oliver’ın karakolda hastalandığını ve soygunun hâlen tevkif edilmemiş bulunan başka bir çocuk tarafından işlendiğini söyleyen bir şahidin şehadeti üzerine tahliye olunduğunu ve davacının, baygın bir hâlde kendi ikametgâhına alıp götürdüğünü söyledi; bu bilgiyi veren şahsın oturduğu yer hakkında bütün bildiği Pentonville civarında bir yer olmasıydı; onu da adam arabacıya söylerken duymuştu.
Müthiş bir şüphe ve tereddüt içinde, işkence çekmekte olan küçük hanım, kapıya doğru sallana sallana gitti; derken aksak yürüyüşünü hızlı bir koşmaya tahvil ederek aklına gelebilen en dolambaçlı ve karışık yollardan Yahudi’nin evine vardı.
Mr. Bill Sikes, bu keşfin hikâyesini işitir işitmez, hemen beyaz köpeği çağırdı ve şapkasını giyerek hızla çıktı gitti; orada bulunanlara adabımuaşeret icabı “Allah’a ısmarladık.” demek için zaman bile ayırmadı.
“Nerede olduğunu bulmalıyız dostlar, Oliver bulunmalı.” dedi Yahudi heyecan içinde.
“Charley, git dolaş dur, onun hakkında haber getirmeden buraya gelme! Nancy’ciğim, onu buldurmam gerek. Sana güvenim var, sana canım! Her şeyde zekânı belli edersin! Dur, dur.” diye ilave etti Yahudi, titrek eliyle bir çekmeceyi açarak. “İşte size para dostlar. Bu gece bu dükkânı kapıyoruz. Beni nerede bulacağınızı bilirsiniz! Bir dakika daha durmayın burada! Haydi bakalım. Bir dakika bile durmayın dostlarım!”
Bu sözleri söyleyerek, onları odadan dışarı itti; kapıya çifte kilit vurup, arkalarından sürgüyü çekerek, saklı yerinden, istemeye istemeye Oliver’a göstermiş olduğu kutuyu çekip çıkarttı. Derken acele acele saatleri ve mücevherleri elbisesinin orasına burasına sokuşturmaya başladı.
Kapı hafifçe vurulunca yerinden sıçardı. “Kim o?” diye bağırdı cırtlak bir sesle.
“Ben.” diye cevap verdi Düzenbaz, anahtar deliğinden.
“Ne var yine?” diye bağırdı Yahudi sabırsızca.
“Nancy, onun öteki yere mi getirileceğini soruyor.” dedi Düzenbaz.
“Evet.” dedi Yahudi. “Nerede bulursa bulsun. Bulun onu bulun, işte o kadar. Gerisini bana bırakın, korkmayın.”
Çocuk akıllıca bir cevap verdikten sonra arkadaşlarına katılmak üzere merdivenden aşağı hızla indi.
“Daha bir şey yumurtlamamış olacak.” dedi Yahudi, işine devam ederek. “Boşboğazlık edip de yeni dostlarına bizden bahsedecek olursa daha vaktimiz var ağzını tıkamak için.”
BÖLÜM 14
OLİVER’IN BROWNLOW ’LARDAKİ KALIŞI HAKKINDA MÜTEMMİM MALUMAT. MR. GRİMWİG ADINDA BİRİNİN, OLİVER VAZİFEYLE DIŞARI GİTTİĞİNDE ONUN HAKKINDA KAYDA DEĞER TAHMİNİ
Oliver, Mr. Brownlow’nun ani çığlığı sonucu vuku bulan baygınlığından çok geçmeden ayıldığı zaman, takip eden konuşma esnasında resim sözünün hem beyefendi hem Mrs. Bedwin tarafından, ağıza alınılmamasına dikkat edildi. Konuşulanların, aslında ne Oliver’ın hikâyesiyle ne de geleceğiyle ilgisi vardı, sadece kendisini sarsmadan eğlendirebilecek mevzulara inhisar ediyordu. Oliver ayağa kalkıp da kahvaltı edecek kadar kendine gelememişti daha; ama ertesi gün, kapıcının odasına indiğinde ilk hareketi, o güzel kadının yüzünü görmek ümidiyle merakla duvara bakmak oldu; ümitleri boşa çıktı ama, çünkü resim kaldırılmıştı yerinden.
“Ha…” dedi kapıcı, Oliver’ın gözlerinin yöneldiği yere bakarak. “Kaldırıldı, anlarsın neden.”
“Anlıyorum efendim, kaldırılmış.” diye cevap verdi Oliver. “Niye kaldırdılar?”
“Mr. Brownlow resmin seni kaygılandırdığını düşünerek iyi olmana engel olabilir dediği için kaldırdık.” dedi yaşlı kadın.
“Yok, yok, kaygılandırdığı filan yoktu beni, efendim.” dedi Oliver. “Seyretmek hoşuma gidiyordu o resmi. Çok sevmiştim.”
“Her neyse.” dedi yaşlı hanım, neşelenerek. “Sen mümkün olduğu kadar çabuk iyi olmana bak. Oldu mu? Söz! Haydi şimdi başka şeylerden konuşalım artık.”
