Şəhər müşavirləri təklifi o saat qeydə aldılar. Sonra isə heykəli uçurdular.
İncəsənət professoru isə universitetdə dedi:
– Qısa müddət qəşəng olduğu kimi, qısa müddət də gərəkli oldu.
Sonra onlar heykəli sobada əritdilər. Mer əridilmiş metaldan nə düzəltməyə qərar vermək üçün cəmiyyətin iclasını çağırdı və sözə başladı:
– Biz bu metaldan başqa heykəl düzəltməliyik. Əlbəttə, bu mənim heykəlim olmalıdır.
Müşavirlərin əks-sədası eşidildi:
– Mənim heykəlim olmalıdır.
Onlar bir-birindən küsdülər və uzun müddət də barışmadılar.
Metaləridən sexdəki fəhlələrin nəzarətçisi dedi:
– Bu nə qəribə şeydir! Bu qırılmış qurğuşun ürək sobada ərimir. Onu tullamaq lazımdır.
Elə də etdilər. Ürəyi Qaranquşun ölüsü atılan zibil qalağına tulladılar.
Allah öz mələklərindən birini yanına çağırıb:
– Mənə şəhərdən ən qiymətli iki şey gətir, – dedi.
Mələk ona parçalanmış qurğuşun ürək və ölü quş gətirdi.
Allah razı qaldı:
– Sən düz seçmisən. Bu quş mənim cənnətdəki bağımda həmişə oxuyacaq. Xoşbəxt Şahzadə isə mənim qızıl şəhərimdə məni tərif edəcək.
GÜL VƏ BÜLBÜL
– Qız məndən gül istədi. Qırmızı qızılgül. Əgər tapsam, mənimlə rəqs edəcək, tapmasam… – Gənc tələbənin səsi titrədi. – Mənimsə bağımda bir dənə də olsun al qızılgül yoxdur.
Bulbül dinləyir, palıd ağacındakı yuvasından – yarpaqların arasından tələbəyə baxır və təəccüblənirdi.
– Mənim bağımda bircə dənə də qırmızı qızılgül yoxdur, – deyib tələbə dönə-dönə ah çəkir, qəşəng gözləri yaşla dolurdu. – Gör xoşbəxtlik necə xırda şeylərdən asılıdır! Filosofların bütün əsərlərini oxumuşam, fəlsəfənin bütün sirlərinə bələdəm, amma nə olsun, yenə də bircə dənə qırmızı qızılgül məni bədbəxt edir.
Bülbül öz-özünə dedi:
– Bu, əsl aşiqdir. Mən onu tanımasam da, hər gecə onun haqqında nəğmə oxuyurdum, eşqini, dərdini ulduzlara nəql edirdim. İndi onun özünü görürəm. Saçları şəvə kimi qara, dodaqları qızılgültək yaraşıqlı, təravətlidir. Lakin o biri tərəfdən eşq yanğısı onun çöhrəsini soldurub, fil sümüyütək ağardıb, dərd-qəm alnında kədər doğuran izlər qoyub.
Gənc sözünə davam edirdi:
– Sabah axşam sarayda rəqs gecəsidir. Sevdiyim qız da orada, qonaqların arasında olacaq. Əgər mən ona qırmızı qızılgül versəm, o mənimlə yorulanadək rəqs edəcək. Onu qollarım arasına alacağam, başını çiynimə qoyacaq, mən bütün rəqs boyunca əllərini əllərimdən buraxmayacağam. Lakin nə edim, bağımda qırmızı qızılgül yoxdur və demək, mən yalqız qalacağam. O məni saymayacaq, mənim də ürəyim parçalanacaq.
Bülbül yenidən dilləndi:
– Bəli, bu, əsl aşiqdir. Gənci qəm dəryasına qərq edən, mənimsə nəğmələrimdə vəsf etdiyim, təriflədiyim məhəbbətdir. Heyhat, məni sevindirən şey onu kədərləndirir. Məhəbbət, doğrudan da, gözəldir. O, zümrüddən qiymətli, daş-qaşdan bahalıdır. Məhəbbəti alıb-satmaq mümkün deyil. Onu nə qızıla dəyişmək, nə də tacirlərə satmaq olar.
– Çalğıçılar öz yerlərində oturacaq, simli musiqi alətlərini dilləndirəcəklər, mənim gözəlim isə skripka və arfa sədaları altında rəqs edəcək. O elə süzəcək ki, ayaqları heç döşəməyə toxunmayacaq, bər-bəzəkli saray adamları da dövrəsində hərlənəcəklər. Lakin mənimlə bir dəfə də rəqs etməyəcək, çünki ona veriləsi qızılgülüm yoxdur! – gənc tələbə əlləri ilə üzünü örtdü və hönkürtüylə otların üstünə yıxıldı.
Quyruğunu yuxarı qaldırıb tələbənin yanından keçən balaca, yaşıl kərtənkələ soruşdu:
– O niyə ağlayır?
Günəş şüasının arxasınca uçan kəpənək də soruşdu:
– Axı nə üçün ağlayır?
– Doğrudan da, görəsən, niyə ağlayır? – deyə qızçiçəyi də xəfif, zərif pıçıltı ilə öz qonşusundan soruşdu.
Bülbül cavab verdi:
– O, qırmızı qızılgüldən ötrü ağlayır.
Onlar təəccübləndilər:
– Qırmızı qızılgül üçün? Necə də gülməlidir!
Hər şeydə eybəcərlik axtaran balaca kərtənkələ qəhqəhə çəkdi. Lakin bülbül tələbənin dərdini başa düşür və palıd ağacındakı yuvasında oturub məhəbbətin sirri haqqında düşünürdü.
Birdən o, qanadlarını açıb göyə qalxdı, uçdu, kölgə kimi meşəlikdən və bağın üzərindən ötüb-keçdi.
Çəmənliyin ortasında gözəl bir qızılgül kolu vardı. Bülbül onu görən kimi aşağı endi və budaqlardan birinə qondu.
– Mənə bir qırmızı qızılgül ver, sənə ən həzin nəğməmi oxuyaram.
Kol başını buladı:
– Mənim qızılgüllərim ağdır. Onlar dəniz köpüyü kimi ağdır, hətta dağ başındakı qardan da ağdır. Yaxşısı budur, sən günəş saatının ətrafında olan qardaşımın yanına get, bəlkə, o sənə istədiyini verdi.
Bülbül günəş saatının ətrafında bitən qızılgül kolunun yanına uçdu.
– Mənə bir qırmızı qızılgül ver, sənə ən həzin nəğməmi oxuyaram.
Bu kol da başını buladı:
– Mənim güllərim sarıdır. Onlar kəhrəba taxtda oturan supərisinin saçlarıtək sarı, əli dəryazlı biçinçilərin gəlişindən əvvəl çəmənlikdə bitən nərgiz gülündən də sarıdır. Yaxşısı budur, sən tələbənin pəncərəsi altında bitən qardaşımın yanına get, bəlkə, o sənə istədiyini verə.
Bülbül tələbənin pəncərəsi altında bitən qızılgül kolunun yanına uçdu.
– Mənə bir qırmızı qızılgül ver, sənə ən həzin nəğməmi oxuyaram.
Bu kol da başını buladı:
– Düzdür, mənim güllərim qırmızıdır, – dedi. – Onlar göyərçinin ayaqları kimi qırmızı, okeanın dibindəki mağaralarda olan mərcanlardan da qırmızıdır. Lakin qış və şaxta damarlarımı dondurmuş, qönçələrimi məhv etmişdir. Tufansa budaqlarımı sındırmışdır. Bu il mənim bircə dənə də gülüm olmayacaq.
