Лейтенант ҳамдардлик билдирди:
– Севилья Қуёши базан жуда шафқатсиз бўлади. Эртага ташқарида юрганда эҳтиёт бўлинг.
– Раҳмат, – миннатдорлик билдирди Девид, – бироқ бугун уйга қайтаман.
Зобит ҳайрон бўлди:
– Ўзи ҳозиргина келдингиз-ку!
– Биламан, аммо мени бу ерга юборган киши мана бу буюмларни кутяпти, тезроқ учишим керак ортга.
Лейтенант буни эшитиб хафа бўлди:
– Севильяни кўрмасдан кетаман демоқчимисиз?
– Мен олдин келганман бу ерга. Жуда мафтункор шаҳар. Жон деб қолган бўлардим ўзимга қолганида, – узрини билдирди Беккер.
– Ооо, Севильяга келганмисиз олдин? Ундай бўлса Ла Гиральдани кўрганмисиз?
Беккер бош силкиди. Моронларнинг қадимий минораси Ла Гиральдага чиқмаган бўлса-да, уни ростдан ҳам кўрган эди.
– Альказарчи? – деб уни яна сўроққа тутди лейтенант. Афтидан, у она шаҳри билан жуда фахрланарди.
Беккер яна бош силкиркан, беихтиёр ўн бешинчи асрга мансуб қалъада юлдузлар ёғдуси остида машҳур хонанда Пакоде Лусия гитара жўрлигида қўшиқ куйлаган ажойиб кеча ёдига тушди. Девид тезроқ Сьюзан билан бу ерга яна қайтиб келишни истади.
– Ва албатта Христофор Колумбни ёддан чиқармаслик керак, – деди зобит қувноқ табассум билан. – У бизнинг бош черковимизда дафн этилган.
Беккер бошини кўтариб, соқчига қаради:
– Ростданми? Мен Колумб Доминикан республикасига кўмилган деб ўйларканман.
– Жин урсин, албатта ундай эмас! Ким айтди бу бемаъни гапни? Колумбнинг танаси шу ерда, Испанияда! Мен сизни мактабда ўқигансиз деб юрибман-а, – куйинди соқчи.
Беккер елка қисди ва жилмайиб қўйди:
– Шу ҳақда дарс бўлган куни мен синфда йўқ эдим шекилли.
– Испан черкови тарихий ёдгорликларга жуда бой, – фахрланиб таъкидлади лейтенант.
Испан черкови! Беккер Испаниядаги Роман католик черкови борлигидан хабардор эди. Католик дини бу ерда Ватикандагига қараганда кучли ривожланганди.
– Албатта, бизда Колумбнинг тўлиқ танаси йўқ, – гапида давом этди соқчи. – Solo el escroto.
Беккер бу сўзни эшитиб, нарсаларни йиғишдан тўхтади ва лейтенантга қаради. Ичидан отилиб келган қаҳ-қаҳ кулгини тўхтатиб қолишга уриниб лабини тишлади:
– Solo el escroto? Фақат мояги қолганми?
Зобит мағрурланиб, бош ирғади ва тушунтиришга киришди:
– Шундай. Агар черков буюк шахснинг тана қолдиқларига эгалик қилса, уни муқаддаслаштиради ва ёдгорлик сифатида бошқа черковларга тарқатади. Бу бошқа, оддий одамларга уларнинг шукуҳидан баҳра олиш имкониятини беради.
– Демак сизларга тушган қисм… – Беккер кулиб юборди.
– Ҳа-да! Бизда жудаям муҳим қисм сақланади, – зобит ҳимояга ўтди. – Колумбнинг моягига эгалик қилиш унинг аллақандай қовурғаси ёки тиззасига эгалик қилишдан ўлса ўлиги ортиқ. Сиз албатта бугун Севильяда қолишингиз ва бу ажойиботни ўз кўзингиз билан кўришингиз зарур! – соқчи Девидни кўндиришга жон-жаҳди билан киришганди.
– Яхши, балки шаҳардан чиқиб кетаётганимда черковга кириб ўтишга вақтим бўлар, – деди Беккер илтифот билан.
– Mala suerte, – лейтенантнинг ҳафсаласи пир бўлди. – Эҳ, бўлмайди. Черков қош қорайганда ёпилади…
– Ундай бўлса бошқа сафар, – жилмайди йигит, қути қопқоғини ёпаркан. – Кетиш вақти бўлди чоғи. Самолётим кутяпти.
– Аэропортгача олиб бориб қўяйми? – сўради соқчи. – Ташқарида мотоциклим бор.
Мотоцикл сўзини эшитиб Девиднинг капалаги учди. Коллежда ўқиб юрган кезларида бир марта мотоцикл ҳайдаб, нариги дунёга равона бўлишига бир бахя қолганди. Ўшандан бери, ким бошқаришидан қатъий назар, мотоциклга чиқишни ҳамиша рад қиларди. Ҳозир ҳам шоша- пиша эътироз билдирди:
– Таклиф учун миннатдорман, овора бўлманг, такси ушлай қоламан.
– Яхши, у ҳолда мен чироқларни ўчираман, – совуққина деди соқчи эшик томонга йўналиб.
Беккер буюмлар тахланган қутини қўлтиғига қистирди. Ҳамма нарсани олдимми? Стол устида ётган ўликка сўнгги марта қаради. Қип-яланғоч жасад шифтга тикилиб, музлаб ётарди. Мурдани бошдан-оёқ кўздан кечирган йигитнинг нигоҳини унинг бужмайган, мажруҳ бармоқлари ўзига тортди.
Зобит чироқларни ўчирди ва хона қоронғуликка кўмилди.
– Шошманг, – ҳайқирди Девид, – чироқни ёқинг.
Хона яна ёришиб кетди.
Беккер қўлидаги қутини полга қўйиб, ўзи столга яқинлашди, эгилиб, мурданинг чап қўлини синчиклаб текширди.
Зобит Девиднинг ёнига келиб, бир муддат бармоқларга қараб, хитоб қилди:
– Шунақаям бадбашара бўладими!?
Бироқ Девиднинг эътиборини тортган жиҳат қўлнинг майиблиги эмасди. У бошқа нарсани кўриб қолганди.
– Мурданинг барча буюмлари қутида эканига ишончингиз комилми? – зобитга ўгирилиб сўради у.
– Ҳа, албатта, бори шу эди, – деди соқчи ҳайрон бўлиб.
Беккер қўлларини белида тутиб ўйланиб турди. Сўнг полдан қутини олиб, уни бурчакдаги стол устига олиб борди, ичидагиларни пастга ағдарди. Кийимларни эҳтиёткорлик билан қоқиб чиқди, оёқ кийимларини пайтавасигача кўчириб, ичини текширди, пастга қарата силкитди. Ўйлагани амалга ошмади шекилли, ортига ўгирилиб, қовоғини осди.
– Бирор муаммо борми? – сўради лейтенант ажабланиб.
– Ҳа, – деди Беккер, – биз ниманидир кўздан қочирдик.
Ўн учинчи боб
Токуген Нуматака осмонўпар бинонинг юқори қаватида жойлашган ҳашаматли офисида турганча деразадан Токионинг мовий осмонига тикиларди. Ходимлари ва рақиблари орасида «Сакута сааме» – йиртқич акула номи билан танилган бу тадбиркор сўнгги ўттиз йил ичида Япониядаги барча кўзга кўринган компанияларни рақобатда ортда қолдириб, ҳозир жаҳон бозорини эгаллашига бир қадам қолганди.
