Курай белән каршы алган
Иң кадерле кунагын, –
Борын-борын заманнардан
Тотып килгән йоласын.
Яуга китсә, угы белән
Алган моңлы кураен, –
Җыр-моң белән ул саклаган
Туган илен, Уралын.
Безнең халык кураен да,
Гармунын да уйната, –
Тормышының һәрбер көнен
Уйнап-көлеп озата.
Сәхнәләрне, сахраларны
Айкый башкорт моңнары.
Шулай җырлап яшәгәндә,
Тыныч атар таңнары.
«Һай-һай!» диеп җырлыйбыз да
Тыпыр-тыпыр басабыз, –
Уйнап-көлеп, җырлап-биеп,
Шулай күңел ачабыз.
Без – фронтовик балалары
Башкортстанның халык язучысы
Таңчулпан Гариповага
Яудан кайткан атайлардан туган
Без бит фронтовиклар балалары.
Бездә яши алар сызлануы,
Онытылмас сугыш яралары.
Әгәр алар исән кайтмасалар,
Тумас идек бит без бу җиргә.
Утны-суны кичкән язмышлары
Сагыш салган безгә гомергә.
Без – аларның йөрәк әрнүләре,
Киләчәккә васыять әйтүләре.
Безгә язган икеләтә яшьнәү,
Атайларның гомерен дә яшәү.
Тормыш безгә – һәрчак алгы сызык,
Алышлардан тора ел, көнебез.
Битарафлык, ялган – безгә дошман,
Гаделлекне яклый моң-көебез.
Мәкер тозакларын корганда да,
Нахакларны җиңә намусыбыз.
Юкка-барга «ура!» кычкырмыйбыз,
Кирәк мәлдә яңгырый тавышыбыз.
Елар чакларда да елмаерга
Көч табабыз – яугир кызлары без.
Атайларның васыятенә тугры
Җир һәм тел ул – саклар кырларыбыз.
Атайлар бит безгә исемне дә
Җиңү йолдызына тиңләп кушкан.
Таң Чулпаны белән төнге Зөһрә
