Тапланганын күрәләр.
Җиңгән чагын күрмәсә дә,
Үлгән чагын күрәләр.
Бөекләр – бөек сер
Энә күзләреннән үткәрәләр
Бөек кешеләрнең һәр адымын.
Олы шау-шу итеп күтәрәләр
Ялгыш кына кылган бер языгын.
Бөекләрнең көне күз алдында —
Телдән телгә күчә әйткән сүзе.
Хак бәһасен көтә халык аннан,
Чөнки алар – милләтенең йөзе.
Бөекләр ул – язмыш иркәләре,
Күп нәрсәләр гафу ителә.
Тик гаебен беркем ярлыкамый,
Намусыннан гафу үтенә.
Бөекләр дә – адәм балалары,
Бар гөнаһы, шиге, хатасы.
Гам алдында буй җитмәстәй булса,
Өендә ул – бала атасы.
Чокчынмыйк без бөек күңелләрдә,
Бөеклеге аның – эшендә.
Уңга-сулга йөрүендә түгел,
Ә халкына биргән көчендә.
Бөекләрне якын белмәү кирәк,
Калсын алар бөек сер булып.
Исемнәре, эше кала җирдә
Мәңге онытылмас җыр булып.
Каешлы атай кирәк
Безнең өйдә бер чыбык бар иде, —
Кыстырылган иде матчага.
Ул коралсыз мөмкин булмагандыр
Җиде-сигез бала-чагага.
Әнгам Атнабаев
Эш бозган баласын атай,
Укытыр өчен иман,
Бер-икене эләктереп,
Куркыта каеш белән.
Шук бала да тынып кала
«Каеш!» дигән бер сүзгә.
Ул бит атай булган өйдә
Эленеп тора чөйдә.
Каешлар өчен дә түгел,
Бары тик ырым өчен
Торса да, бала тыела,
Тойганга каеш көчен…
…Бүген шундый эшләр кыла
Олы ил агайлары,
Кайда икән соң аларның
Каешлы атайлары?
