Гармунсыз гына җырладым.
Канатлы кош икән еллар,
Тик әйләнеп кайтулар юк.
Үткәннәрне сагыну бар,
Чәчәк булып атулар юк.
Әйдә, уйнат, яңа күршем,
Көй агылсын, дөнья тулып.
«Арча», «Шахта», «Минзәлә»ләр
Җанда яши балачакның
Моңлы бишек җыры булып.
Шатлыкларым
«Бәхетлеме син?» – диләр дә
Җавабымны көтәләр.
Ә үзләре күзләремнең
Шатлык яшен сөртәләр.
Күрәм гөлләр тибрәлгәнен,
Тыңлыйм кошлар тавышын.
Тоям тормыш дулкынының
Күкрәк-ярга кагышын.
Сөйлим, җырлыйм, кирәк икән
Көрәшәм, җиң сызганып.
Юк, башымны түбән имим,
Яшәсәм дә сызланып.
Кечкенә куанычлар да
Дөньядай була икән.
Җавабым шушы сораудыр:
Шатлыклары булган кеше
Бәхетсез була микән?
Ышанам
Яңа елның яңа кары булып
Ява минем якты теләкләр.
Хыялларым кебек әнә ничек
Ап-ак булган таллар, тирәкләр.
Очраштым мин бүген аклык белән,
Тормышта да шулай булачак.
Мин ышанам шуңа: явызлыкның
Җир йөзеннән эзе җуелачак.
Канлы сугыш булмас, ачлык килмәс,
Ялгызлыкның корыр тамыры.
Ятимнәрнең кибәр күз яшьләре,
Шулар инде иң-иң авыры.
Җиң сызганып, бар да тирен түгәр,
Таудай бәхет кирәк һәркемгә.
Насыйп булыр безгә гомер итү,
Шөкрана итеп һәр көнгә.
Яңа елның яңа кары ява,
Дөнья тулган сихри аклыкка.
Шигырь булып туган бу аклыкны,
Бу сафлыкны юрыйм шатлыкка.
Яшә, телем
