Сүземне сөйлим, көемне көйлим,
Җырымны җырлыйм, сөям, сөеләм.
Өметем исән, хыялым якты,
Юкка гына да көям, сөенәм.
Җанымда наз бар, бар сабырлыгым,
Горурлыгымны сындырмый саклыйм.
Көчем җитәрлек, хөкемем гадел,
Тапсыз сафлыкны берсүзсез яклыйм.
Урынлы булса – көнләшә беләм,
Хыянәтне дә кичергәнем бар.
Бар минем хәсрәт яше түккәнем,
Бәхеттән шашып исергәнем бар.
Мин бу – хатын-кыз, ачы һәм татлы
Җимеш агачы булып туганмын.
Кадерле хатын, әни, Дәү әни –
Җирнең иң гүзәл заты булганмын!
Сагынам
Үткән елларны сагынам,
Әткәй-әнкәйле елларны.
Тынгы бирми хәтер, чиртә
Күңелдәге моң-кылларны.
Ах, кызганыч, узган гомер
Мәңгелеккә китә бара.
Иң бәхетле чагың белән
Шулай ераклаша ара.
Әле дә бит читләп үтми
Шатлыгым да, бәхетем дә.
Юк шул, кабат яшәп булмый
Бала чагым рәхәтендә.
Анда капкан җимешләрнең
Ачылары булмый иде.
Җан әрнүне белми идем,
Күзләргә яшь тулмый иде.
Үткән елларны сагынам…
Уйнат минем гармунымны
Тавышын да тыңлаган юк,
Гармунымны уйнат әле.
Күңелемнең сагыш сарган
Моң-кылларын уят әле.
Әткәемнең матур тавышын
Ишетермен кебек тагын.
Әйләнепләр кайтыр миңа
Гармун тарткан үсмер чагым.
Әй, гармуным басмакларын
Баса идем ничек кенә!
Бармакларым хәрәкәтсез
Калдылар шул инде менә.
Гармунымнан аерылу
Авыр булды, күп еладым.
Үксеп-үксеп еладым да
