Боегып калсам – борчылма,
Андый хәлем күпкә түгел.
Елмаерга көч табармын,
Айдай, кояштай ул күңел.
Күзләремнең яшен күрсәң –
Күрмәмеш бул, шулай кирәк.
Тешләремне нык кысканмын,
Еласам да елыйм сирәк.
Минем балкып торган чагым —
Сер бирмәвем авырлыкка.
Бел: әнкәйсез калу белән
Таяндым мин сабырлыкка.
Бәхет кошы кулыбызда
Мин сиңа тиң, син миңа тиң,
Очраштырды безне язмыш.
Бәхет кошы кулыбызда,
Күз тимәсен, берүк, ялгыш.
Бергә булгач күшекмибез,
Өшемибез салкыннарда.
Нинди салкын җиңә алсын,
Йөрәкләрдә ялкын барда?!
Еллар аккан су икән ул,
Язларыбыз үтеп китте.
Гомер-тирәк яфрак сибә,
Алтын көзләребез җитте.
Көз булса да, юк-юк, китми
Безнең күңел кошларыбыз.
Мин – шагыйрә, ә син – шагыйрь,
Димәк, яңа җырлар белән
Киләчәк ак кышларыбыз!
«Кеше туган чагын белми…»
Кеше туган чагын белми,
Үлгәнен дә белмидер.
Яшәгәндә белми генә
Еламыйдыр, көлмидер.
Белеп яши, шатлык – татлы,
Кайгы ачы булганын.
Белә: авырлыклар белән
Көрәшергә туганын.
Көрәшә ул җилләр белән,
Давылдан да курыкмый.
Белеп тора: кыенлыклар
Аны аяктан екмый.
Белә: шушы җир йөзендә
Югалту бар, табыш бар.
Үкендерер ялгышлар бар,
Изгелек бар, каргыш бар.
Белгәнемне, күргәнемне
Мин дә өйдем тау итеп.
Дөньяга килгәнне белмим,
