Лампа яктысында чигү чигәм,
Өйгә эшен эшли сеңелем.
Сәгатьләре, минутлары белән
Шул елларны сагына күңелем.
Эштән кайткан әткәй гәзит укый,
Радиода җырлый Фәридә*.
Гаиләбезнең шундый тулы чагы
Булсын иде дә бит әле дә.
Еллар үтте, әткәй-әнкәй китте,
Мәрхүм инде алар күптәннән.
Кич җиттеме, өзеп үзәгемне,
«Бәхет кочагында чакны яз», – дип,
Үсмер чагым дәшә үткәннән.
Яралы өмет
Кайларда сезнең малай чак,
Акыллы чакларыгыз?
Сезне ташлап калдырган ич
Бер гөнаһсыз сабый чакта
Атланган атларыгыз.
Үстегез дә бит, күңелне
Шатландыра алмыйсыз.
Сез инде әти кешеләр,
Шулай да, тормышта әле
Күп нәрсә аңламыйсыз.
Җил тузгыткан кош оясы
Минем өчен ят түгел.
Бу дөньяда балагызның
Ятим булып үсәчәген
Һич көтми иде күңел.
Кыя бөркетләре итеп
Күрдем сезне хыялда.
Инде бүген ничек белим,
Югалтулар – табышлармы,
Ни көтә сезне алда?!
Өзелмәгән өметем бар,
Тирән яралы ул да.
Алыгыз изге догамны,
Ялгышмас өчен кабаттан,
Адашмас өчен юлда.
Авылыма кайткан идем
Элекке ямь юк авылда,
Искергән йорт-ихаталар.
Су буенда, үкси-үкси,
Бөгелеп елый әнә таллар.
Ах, мин моны көтмәдем бит,
Өметләрем акланмады.
Авылымның күп уллары
Ат биленә атланмады.
Кырга чыгып, җиң сызганып
Үстермәде алар иген.
