Нинди җырлар, димен, көтә икән,
Чыккан саен яңа сәфәргә…
Кемдер дәште: «туташ, йокламагыз,
Килеп җиттек инде шәһәргә…»
Ят урамнар чумган ай нурына,
Туп-турыга үскән тупыллар.
Арасыннан күренеп калды ярга
Йөзеп чыккан шәрә дулкыннар…
Балкып ята Балхаш, кочагына
Атылырга иде исәбем,
Дулкыннарын оялтырмын, диеп.
Тыеп калдым көчкә хисләрем…
…Аяз көндә Балхаш, уйный-уйный,
Җиде төрле төскә керә, ди.
Җиде төсен аның җете күзле
Бәхетлеләр генә күрә, ди.
Таңда килермен дә сәламемне
Тапшырырмын аңа Иделдән.
Ә дулкыннар миңа каршы йөзеп,
Җиде төскә кереп җемелдәр…
Сәмәрканд базары
Шәрык, Шәрык! Көмеш арык!
Юмарт кояш, көләч халык.
Кавын-карбыз, хөрмә-җимеш:
Карап торма, әйдә, җитеш!
…Бармый калма, диләр иде,
Сәмәркандның базарына,
Онытылмаслык җырлар төяп
Кайтырсың, дип, Казаныңа…
Шаулый базар, гөрли базар,
Көләч йөзләр, шомырт күзләр.
Җанга рәхәт булып китә,
Ишетелгәч таныш сүзләр…
Агыла җыр бертуктаусыз —
Дөньябызны онытабыз:
Язып алып сүзләрен үк,
Бер әкәдән җыр отабыз…
«Миһманларга – хөрмәт», – диләр,
Карамыйлар ятлар итеп.
Үзбәк егете түбәтәен
Салып бирде ядкяр итеп.
Авыз итми китмәгез, ди,
Сәмәркандның кабартмасын…
Бигрәк кунакчыл як икән —
Ничек итеп яратмассың!
Ашап туя торган түгел
Мантыйлары, лагманнары.
Аяк бөкләп, күк чәй эчсәң
Бетә бөтен арганнарың.
Өем-өем – киштәләрдә
Парча-парча кызыл маллар:
«Менә монысы җөдә затлы —
Казан кызы, алмый калма!»
Бер сылуның чәчләренә
Һәммәбез дә хәйран калдык —
Үзе сизмәгәндә генә,
Толымнарын санап алдык…
Артык озак булмый йөреп,
Вакыт бик тар, вакыт тыгыз.
Кунак ашы – кара-каршы, —
Кичен сезгә концертыбыз!
Сәлам алып килдек сезгә
Татарстан – киң Иделдән.
Җырларыбыз – дулкын шавы,
Чакырабыз чын күңелдән!
Шәрык, Шәрык! Көмеш арык!
Кояшыңдай юмарт халык.
Ап-ак мамык кырларыгыз,
Ап-ак кайтыр юлларыбыз.
Йөрәкләргә сеңеп калды
Аллы-гөлле моңнарыгыз…
…Бармый калма, диләр иде,
Сәмәркандның базарына —
Якын дуслар таптым анда
Һәм җырларын отып калып
Алып кайттым Казаныма!
Җир белән күк арасында түгел мин
Җир белән күк арасында түгел мин.
Кичә җирдә икән – күктә бүген мин.
Йә иң аста, иң түбәндә, иң-иң төптә,
Йә түбәдән карап торам, бик биектән…
Бермәл язмыш сөйри мине гел тирәнгә,
Һәм мәтәлеп тәгәрим мин чокырларга.
Әмма кабат таулар мине чакырып ала…
Кайчак менеп җитәм генә дигән чакта
Ычкынам да упкыннарга барып төшәм.
Тик яңадан үрмәлим мин бөтен көчкә:
Барыбер, дим, күтәрелеп чыгам өскә!
Үрмәле гөл кебек, кояш нурларына
Үрелә-үрелә үрлим үргә, югарыга.
Әкияттәге сәмруг коштай күккә ашам,
Үзем менгән яңа биеклекне ачам…
Җир белән күк арасында түгел мин!
Ышанам йөрәгемә
