Һәммәсеннән бизеп кисәктән,
Егыласың кайчак түшәккә…
Безнең әле бер җир авыртмый…
Йөрәк кенә менә кайчакта
Туктыйм-туктыйм, диеп куркыта.
Сөенсәң дә аңа ярамый,
Көенсәң дә аны яралый.
Дөнья исә моңа карамый,
Алып, дулкыннарга ыргыта:
Буйсындырам барыбер, дип көлә,
Буйсынмаганны да бик белә…
Йөрәк, йөрәк, ә син тип кенә!
Безнең әле бер җир авыртмый…
Күңел генә менә кайчакта
Әрнеп-әрнеп сыкрый, сызлана.
Өермәләр җанда кузгала.
Мин үзем бер ялгыз кыз бала,
Балаларын Җирнең кызганам.
Бәлаләрен уйлап борчылам,
Бәхет эзләп, көн дә юл чыгам:
Якынайтам, имеш, арасын.
Сызлап тора дөнья ярасы…
Безнең әле бер җир авыртмый…
Шагыйрь догасы
Кара таплардан арынып,
агарып булса икән.
Иске күлмәктән калып та,
яңарып булса икән…
Чирәмгә басып йөргәнгә
куана белсәң икән.
Билгесез көнгә ашкынып
уяна белсәң икән.
Юклыктан түгел, туклыктан
борчыла алсаң иде.
Чыгып булмаслык хәлдән дә
бер чыга алсаң иде…
Кеше өчен чын күңелдән
кайгыра белсәң икән.
Кемнең кемлеген бүгеннән
аера белсәң икән.
Рәнҗегән чакта язмышка,
берәү көч бирсә иде.
Иртә кермәгән акыллар
инде кич керсә иде…
Үзеңнән дә өстен булып
кала белергә иде.
Төзәлер өчен, дөньяга
кабат килергә иде…
Күршеңдәге дустыңны да
сагынып булса икән.
Сүнәм-сүнәм, дигәндә дә
кабынып булса икән.
Кара таплардан арынып,
агарып булса иде.
Искереп бетсәң дә Җирдә,
яңарып булса иде…
Үкенү
Бүген ямьсез төш керде.
Үлгәнемне күрдем…
Кырык эшем кырылып калган,
имеш.
Үлгән килеш,
Шуңа үкендем…
Күпер һәм елга
Күпер беркөн нәрсәгәдер бик кинәнеп
Көлгән булды тын Елгадан, мин кемләнеп:
«Минем кебек эш күрсәтү кайда сезгә!
(Елга, имеш, көн уздыра файдасызга.)
Күрмәс иде сине беркем, мин булмасам,
Юлчыларның төп терәге мин ләбаса…»
Күпер шулай әй мактана, күперенә,
Тик ул, имеш, игътибарның иң түрендә…
Тыйнак Елга артык исе китми бер дә
Җавап бирде сабыр гына шул күпергә:
«Әйе, Күпер, каршы килмим дөрес сүзгә.
Тик онытма: мин булмасам, син соң нигә?!»
Янар-янмас…
Янар-янмас, сүнәр-сүнмәс
Яшәү нигә хаҗәт ул? —
Вакытында килми йөргән,
Соңга калган әҗәл ул…
