Ышанам йөрәгемә:
Ышанган кебек кешегә
Моңлы җыр кирәгенә —
Сандугач булып кунарлык
Кабере тирәгенә…
Ышанам йөрәгемә:
Ышанган күк Мәхәббәткә —
Тереклек терәгенә.
Ияртеп алып менәрлек
Йолдызлар төбәгенә.
Ышанам йөрәгемә:
Ышанган күк әниләрнең
Изге җыр-теләгенә,
Тирбәткән чакта сабыен
Салып ак беләгенә…
Ышанам йөрәгемә:
Ышанган кебек дусның да
Үзеңнән зирәгенә.
Гомер юлларын кичкәндә
Сыналган сирәгенә.
Ышанам йөрәгемә:
Ышана белсә үзе ул,
Тик туган җиргә генә.
Җырласа һәм җылый белсә
Ил белән бергә генә.
Тик шуңа күрә генә мин
Ышанам йөрәгемә!
«Ак кәгазьгә ышанма син артык, диләр…»
Ак кәгазьгә ышанма син артык, диләр,
Бар сереңне алыр дөнья тартып, диләр.
Яп-ялангач калу оят – әдәп кирәк,
Бик ачылма, күңелгә дә сәдәп кирәк…
Нәрсә әйтим, аңламагач гаҗиз хәлем:
Каен да бит һәр көз саен сала шәлен.
Кем әйтала ак каенга әхлаксыз, дип,
Шәрә калган ботаклары, яфраксыз, дип?..
Мин, серемне ачып, эчем бушатканмын,
Үз хәлемне сезнең хәлгә охшатканмын
Икән, һич тә хурлыгы юк: кыюлык ул.
Тик җаныма кагылмагыз, тыюлык ул!
«Буйсынам мин буйсынырлык законнарга…»
Буйсынам мин буйсынырлык законнарга.
Әмма менә катып калган кануннарга,
Коеп куйган җыен юк-бар гадәтләргә
Ничек итеп баш ияргә,
Бил бөгәргә?
Шул түгелме күңелләрне буып алган,
Чын хисләргә богау салган
Һәм, әгәр дә
Табынып ятсаң барчасына —
Йотып алган…
Шул түгелме җанга киртә,
Чылбыр – тәнгә,
Иреклене ирегеннән мәхрүм иткән,
Якты нурын томалаган кара пәрдә?..
Мин җыенмыйм ата-бабалардан калган
Изге йола-гадәтләрне гаепләргә.
Җаным сыймый әмма
Кысан кысаларга,
Җенем сөйми,
Буйсынасым юк аларга!..
«Балалар дөньясы» кибетендә
Балаларның төсле дөньясы бу —
Уенчыклар монда сатыла.
Туплары да бии туп-туп басып,
Мылтыгы да уйнап атыла.
Көлеп кенә тора курчаклары,
Атлары да – Сабан туеннан.
Шундый тыныч дөнья, шундый рәхәт,
Кем туйсын, ди, мондый уеннан.
Нәниләрнең чып-чын дәүләте бу,
Тик патша юк монда, хаким дә…
Һәммәсенә тигән үз өлеше,
Кояш тигез төшкән һәркемгә.
Чыгып киттем аннан буш кул белән,
Нидер калды ләкин аласы.
Уйлап куйдым эчтән моңсу гына:
Без дә бит – шул дөнья баласы!..
Безнең әле бер җир авыртмый
Безнең әле бер җир авыртмый…
Кәеф кенә менә кайчакта
Сүрәнәеп китә, көч бетә.
Эчең-тышың туңа, өшетә.
Үзеңне дә хәтта сөймисең:
Биттән – чырай, кулдан эш китә.
Кызыктырмый уен-көлкеләр,
Сихәте бар тәнгә, дисәк тә.
