Ходаемнан теләде шушы хаҗәт.
Шулай елап әйтер иде: – Яраткан,
Безләрне ул Юмарт Аллаһ яралткан.
Бу Таһирга Син үзең бул саклаучы,
Өметсез итмә гашыйкны, Яклаучы.
Ачылыр барчаның синнән морады,
Будыр – гашыйк колыңның сораганы.
Минем кебек булмас өметсез гашыйк,
Әгәр булса, бу җирдә бары садыйк[9 - Садыйк – дус, иптәш.].
Гашыйк колның эше даим тәвәккәл,
Көяр гыйшык утына, ни сабыр хәл.
Бу Таһир хәсрәтендә бер газәлне
Укып, Зөһрә күздән түкте яшьләрне.
ЗӨҺРӘНЕҢ ГАЗӘЛЕ
И сөекле күз нурым, ярлардан ярым син идең,
Тереклегем, рәхәт-хушым, татлы телем син идең.
Синсез бу йортта нишләрмен, и галәм солтаныннан?
Бу җиде икълим-шәһәр эчендә солтан җаным син.
Елый Мәҗнүн сердәшем, елый Ширин фикердәшем,
Бу хистә җаным рәхәте, тәннән чыгар җаным син.
Нурлы йөзең, кашың – ай, якут иренең шикәрдәй,
Керфегеңә каным түгәр җанымны алучым син.
Мескен Сайяди хаста җан ялгызы көйде ничә ел,
Чарасызмын, рәхим итче, Коръән биргән Аллам син.
ТАҺИР БӘКНЕҢ ХИКӘЯТЕ
Кил, и Сайяд, Таһирдан кыл хикәят,
Ни мәгънә белән кылдың бу риваять?
Боерып илттеләр Таһирны анда,
Йөгереп җитте Таһир, гүя бәндә.
Сәлам әйтте һәм Таһир торды анда,
Кулын күкрәккә куеп, гүя бәндә.
Диде Сайяд: – Шаһка килүгә, Таһир
Бу эшең әүвәленнән серне ачар.
Бабахан, сорап Таһирдан соравын,
Бу һәм белгәненнән бирде җавабын.
Диде шаһ: – Ни эштер анда кылдың син,
Хәбәрне сөйлә, кемнәрдән алдың син?
Бу – мәкер эшеме, адәм эшеме?
Югыйсә бу – күкләрнең йөрешеме?
Синнән бу эне һәм адәм үтемме,
Бу эшеңнән максатыңа җиттеңме?
Бу Зөһрә – падишаһтыр, син – бәндәсе,
Сәламенә туфрак белән әшнәсе[10 - Ягъни аның сәламенә каршы җиргә маңгай терәп исәнләшергә тиешсең.].
Адәм белән адәмдә аерма зур,
Аллаһ аерма белән яралтты шул.
Атаң миңа туганым иде – Баһир,
Бу сүз булмады аннан яшерер сер.
ТАҺИРНЫҢ ШАҺКА ҖАВАП БИРГӘНЕ
Бу сүзләрне диде шаһ, кылды ахыр,
Хөрмәтен кылды һәм утырды Таһир.
Диде Таһир: – Минем бер-бер сүзем бар,
Әгәр тыңласаң, әйтәм, шаһ-хөкемдар.
Ул сүзем шул: сөйләсәм, бер ятим мин,
Ятимлек кайгысыннан саргаям мин.
Үзем – Таһир һәм бу сүзнең әшнәсе,
Әйе, Зөһрә – падишаһ, мин – бәндәсе.
Үзем чарасыз Таһир көчсездәнмен,
Бу гыйшык кулында бары җанаш мин.
Гәрчә дә бәндә, бичарадырмын,
Бу гыйшык зарында борчулыдырмын.
Һәм гаеп кылма мине, һай, Бабахан,
Үзең кылдың атама антың-иман.
Шәфкать кыл безнең кимчелегебезгә,
Рәхим-кәрәм кыл безнең каныбызга.
Үзең кайгыртулык кыл җаныбызга,
Безне ирештер Зөһрә ханыбызга.
