Диде: – Шаһзадәләр, мин сүз куермын,
Аның өчен килеп, монда торырмын.
Мин бичарадырмын, тол карчыктырмын,
Илсез бер карчыкмын, ватансыздырмын.
Сукбайларның догасыннан алыгыз,
Шелтәдән ул тарафка юл салыгыз.
Бу сүзләргә колак салмады Таһир,
Бу җирдә әдәпсезлек булды ахыр.
Шаяртып сөяк атты ул карчыкка,
Һәм бу сөяк килеп тиде шул якка.
Тиеп сөяк хатынга, булды көлке,
Ул җирдә күп үзгә сүзләре килде.
Диде хатын: – Уйнама минем белән,
Уенда була күр Зөһрә ханым белән.
Әгәр синдә акыл булса, угылан,
Йөри күр инде Зөһрә ханым белән.
Диде Таһир: – Миңа әйт, ни серең бар,
Ул серләрне синнән башка кем ачар?
Диде хатын: – Анаңнан сүзне ишет,
Сабыр кыл, сабыр белән максатка җит.
Бу сүзне ишетеп, ул мирза Таһир,
Барып анасына, сүз кылды ахыр.
Диде анасына: – И җаным ана,
Минем җаныма миһербаным ана.
Һич белмәм кайсы таудан кош очыптыр,
Каз һәм торна буа-күлгә төшептер.
Күңелем тели ул күлгә барырга,
Бүген анда барып ауны салырга.
Мәктәбемнән киләдермен, үзем ач,
Бу күңелем телидер һәм куырмач[4 - Куырмач – кыздырылган, куырылган бодай.].
Анасы тиз ашыгып купты анда,
Бу йөргәнче, куырмач кылды анда.
Диде: – И ана, бердер хаклы Халикъ[5 - Хаклы Халикъ – хаклы, бар кылучы Аллаһ.],
Кулың белән бир, булсын ул муафикъ.
Кулыңнан ашауны телидер күңлем,
Сиңа үтенечкә бардыр бер сүзем.
– Ярый, – дип, кулына алды куырмач,
Бик кысып тотты улы, кулын сузгач.
Диде: – И ана, Тәңренең хакыннан,
Мөхәммәд Мостафаның хөрмәтеннән.
Сөйлә атамны, файдасын ишетим,
Кулымнан килсә, бу максатка җитим.
Кулы көйгәч диде: – И күзем нуры,
Ишет кыйссаны, тынычлыкта йөре.
Атаң белән Бабахан антлар кылган,
Әҗәл җитте, атаң тапмады дәрман.
Оныттык без, шулай ук син дә оныт,
Ни файдадыр, балам, күңелең суыт.
Алар – хан затыннан, ханнарга лаек,
Күңел белән аларга булма гашыйк.
Әгәр күңел бирсәң, фетнәләр артыр,
Тәнемә ут төшәр, җанга кабыныр.
Ишетте шушы сүзне Таһир гашыйк,
Бу гыйшык уты белән һәм тоташып.
Ике бөртек куырмач кулга алды,
Китабын алып, куенына салды.
Барып мәктәпкә керде гашыйк мәгърур,
Укыр гыйшык әсәре, кулында – тамбур.
Диде остазы: – И Таһир бәк, тыңла,
Ауруың булса, Зөһрә ханнан, аңла.
Янә Зөһрәгә диде: – И гүзәл яр,
Бу Таһир хәленнән булчы хәбәрдар.
Бу сүзне ишетеп, Таһир ачынды,
Ауруын әйтер иде шаһ лачыны[6 - Шаһ лачыны – «иң затлы лачындай егет» мәгънәсендә.].
Бу Таһир елап күп наз итәр иде,
Укып һәрзаман канат җәяр иде.
