Авылсыз да калам, ахры,
Йортлар саны кими.
Куркам яңа яралардан,
Көчем җитәрме яшәргә,
Башым түбән ими?!
«Иген белән тулы басуларны…»
Иген белән тулы басуларны
Төштә генә күреп уянам.
Уянам да килер көннәр өчен
Хәсрәтләргә төшеп уйланам.
Чүп үләне басты кырларымны,
Күңел сагына башак шаулавын.
Их, күрәсе килә шушы җирдә
Игенченең уңыш яулавын.
Кая инде, кая, элеккечә
Хезмәт үрләренә җитүләр!
Бар иде бит, алтын бөртекләрдән
Таулар өеп бәйрәм итүләр!
Авылымда тормыш үзгәрде шул,
Кырга чыгып эшләр кеше юк.
Яшьләребез читкә чыгып бетте,
Ә картларның инде көче юк.
Үкси-үкси, җир юксына бүген
Кешеләрнең олы хөрмәтен.
Тир тамганны көтә такыр басу,
Кем күрсәтер аңа хезмәтен?
«Инде кошлар китәр юлда»
Инде кошлар китәр юлда
Тезелгәннәр чылбыр булып.
Киткән чакта китәләрдер,
Күзләренә яшьләр тулып.
Кайткач сайрап туялмыйлар,
Тирәкләргә куналар да.
Ах, китүләр нигә генә
Бар икән ул дөньяларда?!
Җылы эзләп китә кошлар,
Без кешеләр ни эзлибез?
Сагындыра, төшкә керә
Үксеп калган нигезебез.
Ниләр уйлап китәбез соң,
Күрәчәкме дәшеп ала?
Чит җирләрдә узган еллар
Күңелләргә әрнү сала.
Җирдә әле сап-сары көз,
Тиздән явар ап-ак кары.
Кошлар китә, китүләре
Бик озакка түгел, юк-юк,
Язга кадәр генә бары.
Кош буласым килеп китте…
Киләчәгемә
