Яши-яши шуны белдем мин:
Җырлый-җырлый кем дә сөядер,
Елап сөюе дә – бәхет ич!
Әнкәй бирешмәскә кушты
«Авырлыклар килә тора,
Бирешмә, нык бул!» – диде.
Үзе дә бит бу тормышта
Күп хәсрәт күргән иде.
Җиңелмәде, көчле иде,
Миңа үрнәк күрсәтте.
Сизә идем: мин бөгелсәм,
Дәшми генә күзәтте.
Юк, сынмадым, һаман сынмыйм,
Әнкәм рухы куансын.
Сынауларны кырып салыйм,
Якты дөньяда миннән дә
Рухи матурлык калсын!
Җанга дәва
Яралы кош ята җирдә,
Тузанда аунап беткән.
Кем кара ук аткан аңа,
Кем ул кошны рәнҗеткән?
Беркем дә ярдәм күрсәтми,
Кошны кулына алып.
Түзә алмыйча кычкырам,
Дөньяга оран салып:
«Кешеләр, ул яралы кош —
Кош түгел, минем җаным.
Яраларым бик тә тирән,
Дәрьядай ага каным!»
Ишетмиләр! Шигырь языйм,
Җырлап әйтим сүземне.
Җанга шул мең дәва булыр,
Һавадагы бер кош итеп
Тояр өчен үземне.
Җырлы көн
Тамчыкайлар җырлый бүген,
Җырлый бүген гөрләвекләр.
Гаҗәп түгел, бу мизгелдә
Моңга тула җирләр, күкләр.
Күчмә кошлар кайтыр юлда
Ишетелә тавышлары.
Моң-кылларны чиртә кебек
Канатларын кагышлары.
Чәчәк белән килә язлар,
Назлы җилләр белән килә.
Бөре бүртә тирәкләрдә,
Бар тарафта ямь бөркелә.
Бүген Җирне кочагына
Алган Кояш, шуңа җылы.
