Гүрләренә кереп яталар.
Мин дә киттем, читтә гомер итәм,
Кайтыр көнем җитәр минем дә.
«Туган туфрагыма җирләгез!» – дип
Әйтеп куйдым, бик тиз онытылмам,
Каберем булса туган җиремдә.
«Тальян гармун, кичә генә…»
Марат Садриевның якты истәлегенә
Тальян гармун, кичә генә
Сайрый идең былбыл булып.
Инде бүген үкси җаның,
Кайгы-хәсрәт белән тулып.
Ялгыз калдың, хуҗаң китте,
Китте мәңге кайтмас җиргә.
Туктап калды җырлы йөрәк,
Бар хыяллар очты җилгә.
Юк-юк, гармун, әле синең
Басмакларга тузан кунмас.
Татар моңы яшәгәндә,
Сине кулга алмый булмас.
Укучылар укытучы
Абыйларын сагынырлар.
Юк, түзмәсләр, өзгәләнеп,
Телләреңә кагылырлар.
Талга кунган сандугачтай
Сайрарсың син сәхнәләрдә.
Шул чакларда моң сызгырып,
Җилләр исәр сахраларда.
Тальян гармун, яшьләр үсә,
Өмет баглыйк үзләренә.
Матурлыкның дәвамы бар,
Ышан минем сүзләремә.
«Өшетмә, көз, синең салкыннарың…»
Өшетмә, көз, синең салкыннарың
Тәнне генә бераз калтыратыр.
Җаным туңмас, бар күрәсе язым,
Киткән җылы миңа кире кайтыр.
Күкшел болыт белән капланды күк,
Юеш карың, җилең иңнән коча.
Шундый көнне күңелем күбәләге
Яшел болын ямен күреп оча.
Кошлар киткән, тирәкләр дә шәрә,
Вакытлыча болар, борчылмыйм һич.
Куркытма, көз, җырсыз торып калмам,
Мин үзем дә көзнең бер кызы ич!
«Җаным ятим, әнкәйсез дә…»
Җаным ятим, әнкәйсез дә,
Әткәйсез дә калдым.
Югалтудан йөрәгемә
Күп яралар алдым.
