Аның үз урыны бушаган:
«Күп көттек, түрдән уз!» —
дип калды
Тапталып беткән
карт
Бусага…
«Кайгы мине, күрәмсең…»
Кайгы мине, күрәмсең,
Озак эзләгән инде:
Бүген сугып ега язды,
Кичә кизәнгән иде…
Бәхет безнең арадан
Кинәт югалган иде.
Бүген килеп кулын бирде,
Кичә елмайган иде…
Асылташ
Бер әкият әйләндерде минем башны,
Эзләп тап, дип, хикмәтле шул асылташны:
Китерер ул, диде, сиңа бик зур бәхет,
Каурыедай, тылсымга бай асыл кошның…
Шактый гомер уйлап аны иза чиктем,
Ул һәрьяктан миңа серле нурын сипте.
Сихерләнеп, аны озак эзләдем мин,
Тапмасам да, өметемне өзмәдем мин.
Асылташ ул җирдә ятмый – анысын беләм.
Алданганмын, дип, үземнән үзем көләм.
Еллар узды… Онытылды серле таш та,
Әкият тә борчымады мине башка…
Әмма күңел кайчак балкып-балкып китә:
Шул асылташ, ахры, һаман мине көтә…
Бетмә янып
Дөрләп кенә янган чакта
Сүрелтмә син ялкының,
Үрлә, үрлә – хыялларның
Ерагайтма якынын.
Тик бетмә янып, җаныңны
Әйләндермә күмергә,
Коткара күр хыялларны —
Җитсен бөтен гомергә!..
Бәйрәм күлмәге
Мин үземә асыл күлмәк тектем,
Тегүчегә барып йөрмәдем.
Килешмәгән җирен кабат сүттем,
Теләгәнчә кистем, җөйләдем…
Озак тектем, көзге тирәсендә
Бөтерелеп кат-кат әйләндем.
Күлмәгемне күреп котлар өчен
Ашыга-ашыга килде бәйрәмем.
Сирень чәчәкләре көнләшерлек
Күлмәк киеп чыктым урамга.
Җилләренә хәтле хәйран калды —
Билләремә ничек урала…
Узган-барган сиздермичә генә
Карап-карап кала әйләнеп…
Ах, ни булды?!
Кинәт шыбыр-шыбыр
Коелышты җиргә сәйләнем…
Як-ягыма сибелеп таралдылар,
Бөртек-бөртек булып җемелдәп.
Җыярга да, җыймаска да белмим —
Түгел иде хәлем җиңелдән…
Хәерлегә булсын – китеп бардым.
Чәчелеп калды юлда сәйләнем.
Каршы якта ашкындырып-әйдәп
Көтеп тора иде бәйрәмем…
Әй йөгерәм…
Әй йөгерәм, әй йөгерәм,
Әй йөгерәм, җитәм дип.
Алҗып туктыйм да үземә,
Ял ит бераз, җитәр, дим.
Кайларга ашкынганымны
Белсәләр әгәр җилләр,
Гел каршы исмәсләр иде,
Ашыкма, диеп, җүләр…
Ниләргә талпынганымны
Канатлы кошлар белсә,
Үртәшеп очмаслар иде,
Чыр да чу килеп өстә.
