Ә шулай да вакыт бераз
Төзәтергә язмышкайны —
Бездә хәзер яңа исәп:
Туар шатлык, узар кайгы.
Без нинди яшь идек…
Яшьлек…
аяклары җиргә тияр-тимәс
йөгереп үтте.
Әмма безгә акыл биреп китте.
Акыл исә безне отты —
дөнья гаме итәктән тотты…
Өлгердек, урылдык, сугылдык!
Ярый әле, анда-монда сугылып,
җир-су талымлап йөрмәдек —
Бер туфракка ул булдык, кыз булдык,
табындык, баш идек…
Их! Кичә генә әле
без шундый яшь идек!..
Диңгезне даулаган давыл күк,
Күкләрне яулаган яшен күк.
Гамь өстенә гамь тора өстәлеп,
Узды яшьлек – яшел төш, истәлек…
Өлгердек, урылдык, сугылдык,
Орлык булып яңадан чәчелдек…
Их! Кичә генә әле
без шундый яшь идек!..
«Ни яме бар тормышыңның?..»
– Ни яме бар тормышыңның?—
диеп, мине кимсендермә.
Бәхетле мин: бу дөньяны
сабыйларча ихлас сөям…
Бәхетле йолдыз астында
тумаганмындыр да, бәлки.
Табып җирдән, шул йолдызны
инде үзем күккә чөям!..
Яңа тойдым
Бу бит әле башы гына, диеп,
Күңел юатудан күптән туйдым.
Ярты гомер узып бара инде,
Көтә-көтә алгы бәйрәм-туйны…
Үтә, үтә, кайтмый кире, диеп,
Уфтанулардан да тәмам туйдым.
Мин бит әле тормыш дигән җырның
Гүзәллеген яңа гына тойдым…
Язгы этюд
Ап-ак челтәргә уралган
Авылым урамнары.
Тагын язлар алып килде
Сыерчык бураннары.
Аркау буен рәт-рәт салып,
Келәм тукый кардан җил.
Өлгертәсе иде язга,
Ләкин туктый, арган җил.
Ямь-яшел хәтфә келәмен
Яз үзе алып килер.
Шул келәмдә җилбәгәй җил
Бөтерелеп бер биер.
Җилфер-җилфер җил яулыгын
Җәй бөркәнер аннары.
Яз хәбәрен салып китте
Сыерчык бураннары…
Көзге җәй
Их, көзләрнең кышка түгел,
Җәйгә ялганган чагы…
Күлмәклек ефәкләр алдым,
Сабантуй көтеп тагын…
Нинди ут озакка түгел,
Ә яна ялкынлырак.
Нинди моң колакка түгел,
Ә җанга якынрак…
Тыңлап кал инде бер генә,
Тыңлап кал, тагын кил дә! —
Әллә яфрак, әллә йөрәк
Талпына сары җилдә…
Бу – көзләрнең кышка түгел,
Җәйгә ялганган чагы…
Күңелнең, шуңа ышанып,
Юри алданган чагы…
«Атлар менеп очкан юк югын да…»
Атлар менеп очкан юк югын да,
Кызыктыра кереп төшләргә.
