Тонг. Қозоқ бозорининг орқасидаги пастак кулбада қувғинди ҳаётнинг биринчи оқшомини ўтказган Нозим билан Лайло нонушта қилиб, кўчага чиқишди.
– ЗАГСга борамиз, – деди Нозим.
– Йўқ, аввал отамга қўнғироқ қилинг. Тирик эканимни билсин.
– Майли, лекин кейин ЗАГСга кечикиб ва… умуман боролмай қолишимиз мумкин-да.
– Нега энди?
– Отангдан ҳар балони кутиш мумкин.
– Тушунади. Тушунтиринг-да!
– Бўпти. Ҳаракат қилиб кўраман.
Нозим қайси телефондан бораётганини мумкин қадар яшириш учун кўчадаги таксофондан Миртожининг уйига қўнғироқ қилди. Жавоб бўлмади. “Чорбоққа қилинг, ўша ёқда бўлишса керак”, деди Лайло. Чорбоғдаги телефон ҳам анчагача жавоб бермади. Ниҳоят эркак кишининг бўғиқ овози эшитилди.
– Ҳа, нима гап?
– Мен… Лайлони олиб қочган йигитман. Хавотир олманг, бизлар соғ-саломатмиз, – деди Нозим.
– Вақтинча, – деди бирдан калласига келиб қолган гапни тилига чиқариб Миртожи. – Вақтинча соғ-саломатсан! Тушундингми, аблаҳ! Каллангни сапчадай узаман сенинг! Ўлдираман, ифлос!
– Ўзингизга қийин. Қизингиз бева бўлиб қолади, – деди Нозим босиқлик билан.
– Униям ўлдираман. Бер трубкани унга!
– Сени сўраяпти, – деди Нозим Лайлога қараб. – Гаплашасанми?
Лайло қўрқиб бош чайқади. Нозим қўярда-қўймай гўшакни унга тутқазди. Лайло дадасини гапиртирмай, жавраб кетди.
– Ассалом, дада! Дадажон, кечиринг! Мен… мен шунақа қилмасам бўлмасди. Сизга… айтолмадим. Кечиринг, дада! Нозимда айб йўқ. Ўзим қочдим. Фарҳодга теголмасдим. Шарманда бўлардик…
Миртожи индамай эшитди. Бирдан сокинлашди.
– У сени… Сен у билан юрганмидинг олдин, – деб сўради босиқ овозда. – У аблаҳ…
– Бизлар севишганмиз, дада, у ёмон бола эмас. Бизларни кечиринг. Бизлар никоҳ ўқитдик, энди ЗАГСга бормоқчимиз. Розилик беринг. Агар розилик бермасангиз, ўзимни ўлдираман…
– Шошма, шошма, – деди Миртожи. – Майли, бўлар иш бўлибди. Сенинг ўрнингга Фарҳодга Шаҳлони узатиб юбордик. Қўрқма. Сени ҳеч ким, ҳеч нарса қилмайди. Нега у бола… агар севган бўлса, одамга ўхшаб совчи юбормади.
– У йўқолиб қолганди. Тўй куни топилди.
– Э, йўқолиб ўлсин, падар лаънат. Бўпти. Қаердан қўнғироқ қиляпсизлар?
– Ҳозирча айтолмайман.
МУДҲИШ РЕЖА
Миртожибой гумашталари орқали қочоқлар жойлашган манзилни бир зумда аниқлади. Аниқлади-ю… юраги шувиллаб кетди.
– Қозоқ бозорининг орқасида дедингми? Қанақа кўча экан? Ие… Нечанчи уй? А?..
Миртожи нима қилишини билмай, боши қотди. У Нозимнинг Лайло билан ЗАГСдан ўтишга бу қадар шошилаётганининг сабабини тушуниб турарди. Шу йўл билан ўз жонини сақламоқчи. Қани кўрамиз…
– Сен уларни топиб, ётиғи билан гаплаш, – деди у ёрдамчиси Қўшоқбойга. – Майли, бўлар иш бўлибди. Қўрқишмасин. ЗАГСдан ўтиб олишган бўлса, янаям яхши. Энди… мундайроқ бўлсаям бир тўй қилиб юборишимиз керак. Ўша шаҳарда ўзлари танлаган ресторанда… Маниям пойтахтда ошна-оғайни, ёр-биродарларим кўп. Улар келишади. Йигит ҳам қариндош-уруғи, ёру дўстларини чақирсин. Хуллас, сен Қўшоқбой, тўй кунини белгилаб қайтасан, тушундингми?
– Тушундим, Мир ака, – деди Қўшоқбой хўжайинининг бу қадар тез юмшагани, “тўй қилиб бераман” дея ҳиммат кўрсатаётганидан лолу ҳайрон эди.
Дарвоқе, бу хилда тез юмшашидан Миртожибойнинг ўзи ҳам бир қадар ажабланди. Эҳтимол, бунга сабаб қизининг ўзига таниш бўлган “тарихий манзил” – Қозоқбозор ортидаги маҳаллада қўним топганидир. “Ҳайҳот, ҳаётда қанақа тасодифлар бўлади-я”, деб ўйларди у ва беғубор ёшлиги, биринчи муҳаббати ҳақида ширин хаёлларга берилди. “Эҳ, Тўтиё, Тўтиё! Нега йўлларимиз айри тушди. Нега қисмат бизларни ажратиб юборди. Ахир мен сени севардим-ку. Сенинг тоғ қизларига хос ҳуркак нигоҳингни, шифобахш тоғ гулларининг ҳиди анқиб турган вужудингни эсласам, ҳали-ҳали юрагим энтикиб кетади-ку…”
Ногаҳон Миртожининг кўз ўнгида Тўтиёнинг бозорда кўрган бадқовоқ эри пайдо бўлди. “Топиб олган қоравойингни қара-ю”.
Ширин ўйлар ўрнини ғазаб эгаллади. “Мен ким, Миртожиман-а! Аллақандай бир бетайин бола менинг қизимга кўз олайтириб ўтиришини кечира оламанми? У илон атайлаб қўйнимга кириб олмоқчи бўлаётган эмасмикин? Эҳтимол, уни душманларимдан бирортаси тезлагандир… Йўқ! Нима бўлсаям, тўйни ўтказиб, бу ишни бости-бости қилиб юбориш керак. Агар у… илон бўлса, бошини янчиб ташлаш қийин эмас”.
ЯНА ТЎЙ ТАДОРИГИ
Қўшоқбой билан Нозим “Товус” кафесининг айвонида қаҳва ичиб ўтиришибди.
– Мен сизга айтсам, куёвбой, исмингиз нима эди, ҳа, Нозим-а, Нозимбой, гапнинг эркаги шу – Миртожибой акадек мард инсонни етти ухлаб тушингиздаям кўрмаган бўлсангиз керак. Шарти оддий – уйига совчи юбориб, тўй маслаҳатини қиласиз. Янаги ҳафтада шу шаҳарда, истаган тўйхонангизда базми жамшид бўлади.
– Кимнинг ҳисобидан? – дея ярим киноя билан сўради Нозим.
– Ҳарқалай, сизнинг ҳисобингиздан эмас.
– Мен бировнинг ҳисобидан уйланишга ор қиламан.
– Йўқса, ўзингизнинг ҳисобингиздан.
– Бизнинг ҳали тўй қилишга қурбимиз етмайди.
Қўшоқбойнинг ғазаби жўшди. Йигитнинг оғзи-бурни аралаш қулочкашлаб бир туширмоқчи бўлди. У ўзининг “ёрдамчи”лик фаолиятида бунақа ишларга устаси фаранг бўлиб кетган.
Аммо Миртожибой унга масалани яхшиликча ҳал қилишни топширганини эслаб, шаштидан тушди. Бунинг устига куёв бўлмиш ҳам чорпаҳилдан келган, бақувват йигит экан. Қўшоқбойнинг бир ўзи эплолмай, калтак еб қолиши ҳам мумкин.
– Йўқса… қизнинг тўйини бузиб олиб қочаётганда буни нимага ўйламадингиз, укабой?
– Бошқа илож йўқ эди.
– Хўп, ундай бўлса, нима таклифингиз бор?
– Бизлар Лайло билан ЗАГСдан ўтиб, яшаб турамиз. Уч-тўрт ойдан сўнг опамни узатишмоқчи. Балким икки тўйни бир қилармиз.
– Ие, ҳали опангиз ҳам борми?
– Ҳа.
– Унақада… келинг, ёрдам бериб, опангизнинг тўйини ҳам тезлаштирайлик. Агар Миртожи оғам бир оғиз айтса, ҳар қанақа иш тезлашиб кетади.
