Çıkaran olur mu, bizi de bir gün kuyudan
***
Kuyuyu da unuttuk, kuyuya dair her şeyi de
Kıtaları kim yarattı suyun üstünde
Suyu gökten bir ölçüyle indiren
Kayaların içine gizleyen
Suyu azdıran, kabartan, kaynatan kim
Ya gemiyi suda yüzdüren
Yusuf’u kuyudan çeker gibi
Asam nerede, taşa vuracağım, suyunu çıkaracağım asam
Kelime! Eksik kalan kelimem hani
Bizi de çekip çıkaracak bir bedevî var mı
Kardeşlerimizin atıp unuttuğu kuyudan
DAMLALAR İÇİNDE KRİSTAL DUA
Damlalar içinde kristal dua
Unutulmuş sözcükleri kuşanmış
Bir hayat ki, eski çağda yaşanmış
Ardında bırakıp binbir beddua
Damlalar içinde kristal dua
Toz dindi, ovayı sükût kapladı
Sonra koptu kısrak sesi, nal sesi
Eski çağın yeni çağa hevesi
Şövalye, mızrağı göğe sapladı
Toz dindi, ovayı sükût kapladı
Ufuk çizgisinde altından oluk
Yâr yanağındaki ala bürünür
Çöldeki Mecnun’a Leyla görünür
Son şehidin beklediği son soluk
Ufuk çizgisinde altından oluk
Bu gidenler nurdan heykeller midir
Bu silsile, bu tekrar-u bi-ahsen
Dünü güne bağlayacak bıraksan
Bizi döven biz miyiz, eller midir
Bu gidenler nurdan heykeller midir
Yanar, tüter bir ateşti ordumuz
İster ümmet olsun isterse ulus
Eyvah ki, kahramanlar şimdi sus pus
Her şey kayıp mektup, harita, rumuz
Yanar tüter bir ateşti ordumuz
Nezir serencamımızdan emanet
Kelimeler: altınoluk, ihlas, nur
Yaşıyor Müslüman sahte bir huzur
Sefersiz tahammül, şifreli mihnet
Nezir serencamımızdan emanet
Damlalar içinde kristal dua
Diyor ki; hatırla unuttuğunu
Gösterir zilletten kurtuluşunu
Yazılmış sevdamız kayaya, suya
Damlalar içinde kristal dua
SUYUN KARARI
Sular yükseliyor…
Sular yükseliyor, karıncaları yiyor balıklar.
Ruhum med ve cezir gibi iniyor çıkıyor…
Denizde dalgalar ve köpükler bir iniyor, bir çıkıyor.
Sular yükseliyor…
Şimdi kim karınca, kim balık?
Sular yükseliyor ve ben karıncaların yoldaşıyım.
Vay hâlimize!…
Sular yükseliyor, tufan mitosunu hatırlayın.
Seller ne varsa katacak önüne şimdi…
Çıkın yükseğe, daha yükseğe…
Nuh tufanından beri yükseliyor insanlık
Hayvanatla birlikte.
Sular çekiliyor…
Sular çekiliyor, balıkları yiyor karıncalar.
Terk edilmiş bir kent gibi kıyılar…
Leşler, üzerinde karıncalar.
İntikam duygusuyla daha saldırganlar…
Şimdi daha keskin dişleri var.
Balıklar… ki, deryanın özgür şövalyeleri
Suda yitirdikleri Leylaları arar.
Ben silahı elinden alınmış askerin yanındayım…
Karıncalar kemiriyor kemiklerimi, iliklerimi.
Karıncalar! Yoldaşımdınız, ne oldu?
Sular çekiliyor; kanım çekiliyor neden…
Parmaklarım böyle mor, uzanıyor geceye
Karanlık ve ölüm gibi…
Sudur kimin kimi yiyeceğine karar veren.
ÖLÜM
ÖLÜLER KARŞISINDA
BİR CÜMLE ÇINLAR HEP KULAKLARIMDA
