Буларнинг ҳаммаси шу қадар чаққонлик ва эпчиллик билан бажарилдики, асиримиз ҳамла қилувчиларни кўрмасданоқ тутқунга айланган эди. У чўғдек ёниб турган қора кўзларини дам Холмсга, дам инспекторга қаратди-да, сўнг бирдан аччиқ алам билан кулди.
– Қойил, жентльменлар, бу сафар мени илинтирдинглар! Назаримда, темир иродали одамга тўқнаш келганга ўхшайман… Бироқ, мени бу ерга миссис Хилтос Кьюбитт хат ёзиб таклиф қилган эди… Йўқ, гапирманглар, унинг сизлар билан тил бириктирганига асло ишонмайман. Наҳотки мени шу тузоққа илинтиришда унинг қўли бўлса?
– Миссис Хилтос Кьюбитт оғир яраланган, у ўлим тўшагида ётипти.
Маҳбус чинқириб юборди, унинг бу алам тўла ноласи бутун уйни ларзага келтирди.
– Бекорларни айтибсиз! – деб бақирди у жон ҳолатда. – У эмас, эри яраланган! Наҳотки, жажжи Илсини яралашга биронта одамнинг ҳадди сиғса? Тўғри, мен унга пўписа қилганман, бунинг учун Худо кечирсин мени, аммо бу гўзал жувонни ҳатто чертишга ҳам қўлим бормасди. Ҳей, сизга айтяпман – бу сўзингизни қайтиб олинг! Илси яраланмаган, деб айтинг.
– Уни эрининг ўлик жасади ёнида оғир ярадор ҳолда топдик.
Аб Слени аянчли инграб диванга ўтирди ва қўллари билан юзини беркитди. Шу алфозда у беш дақиқача чурқ этмай ўтирди. Сўнг юзини очиб, ночор аҳволга тушган одамга хос хотиржам гапира бошлади:
– Сизлардан яширадиган гапим йўқ, жентльменлар, – деди у. – Тўғри, мен мистер Хилтонга ўқ уздим, аммо у ҳам менга қарата ўқ отган эдида, демак, буни қотиллик деб бўлмайди. Агар сизлар ўша аёлни отишга мени қодир деб ўйласанглар, демак, мени ҳам, уни ҳам яхши билмас экансизлар.
Дунёда ҳеч бир эркак ҳеч қайси аёлни мен Илсини севганчалик севган эмас. Мен уни ўзимники дейишга тўла ҳаққим бор эди. У анча йил бурун менга аталиб қўйилган эди. Хўш, анави инглиз нимага асосланиб ўртамизга ғов бўлди? Биринчи бўлиб Илси менга ваъда қилинган эди, демак мен ўзимга тегишли аёлни талаб қилган эдим.
– У аёл кимлигингизни билгандан кейин сиздан юз ўгирган, – деди жаҳл билан Холмс. – У сиздан яшириниш мақсадида Америкадан Англияга қочган ва бу ерда ўз бахтини топиб, иззат-эътиборли бир зот билан турмуш қурган. Сиз бўлсангиз унга таҳдид қилгансиз, уни муттасил таъқиб этиб, шўрликнинг ҳаётини жаҳаннамга айлантиргансиз, севикли эридан воз кечишга ва сиз билан бирга қочишга мажбур қилгансиз… Лекин у сиздан қўрқар, нафратланар эди. Шунда сиз бир олижаноб инсонни отиб ўлдиргансиз, унинг хотинини ўз жонига қасд қилиш даражасига олиб келгансиз. Мана сизнинг кўрсатаётган хизматларингиз, мистер Аб Слени, бу қилмишларингиз учун энди жавоб беришингизга тўғри келади.
– Агар Илси ўлса, унда мен учун ҳаётнинг сариқ чақалик қиймати қолмайди: мени нима қилсанглар ҳам барибир, – деди америкалик.
У муштини ёзиб кафтида ётган хатни кўрди.
– Менга қаранг, мистер, – деб бирдан чинқириб юборди у, кўзлари шубҳали порлади, – сиз мени лақиллатиб қўрқитмоқчи эмасмисиз мабодо? Агар леди оғир ярадор бўлса, унда бу хатни ким ёзди?
Шундай деб у хатни стол устига отди.
– Уни мен ёздим, мақсад: сизни бу ерга келишингиз эди.
– Ростдан-а? Сиз ёздингизми уни? Ахир бу раққос одамчалар сирини бизнинг тўдамиз аъзоларидан бошқа бутун ер куррасида биронта ҳам одам билмайди-ку. Сиз уни қандай ёздингиз?
– Одамзод кашф этган нарсани инсон боласи тушуниб олиши муқаррар, – деди Холмс. – Ана кэб[2 - Кэб – извош, файтон.] келяпти, сизни бу кэбда Норижга жўнатишади, мистер, юмшатиш учун имконият бор сизда. Миссис Хилтон Кьюбиттни жуда оғир жиноятга қўл урган, яъни ўз эрини отиб ўлдирган деб гумон қила бошлашган эди, фақат менинг бу ерда бўлишим ва излаб топган маълумотларим ледини бундай айбдан озод қилди – шу нарсадан хабарингиз борми? Энди сиз мистер Хилтоннинг фожиали ўлимида хотинининг ҳам бевосита, ҳам билвосита айби йўқлигини бутун дунёга овоза қилишингиз шарт.
– Мен ҳам шундай қилмоқчиман, – деди америкалик. – Билсам, фақат чин ҳақиқатни гапирганим маъқулга ўхшайди. Сизларга маълум бўлсинки, жентльменлар, мен бу леди билан танишганимда, у ҳали гўдак қизалоқ эди. Чикагода тузган тўдамиз етти кишидан иборат бўлиб, Илсининг отаси бошлиғимиз эди. Қария Патрик жуда ақлли одам эди! Болаларнинг ажи-бужи суратини эслатувчи ва эндиликда сиз ўқишнинг йўлини топган ўша ҳарфларни шу чол кашф этган эди. Илси бизнинг баъзи ишларимизни сезиб қолиб, даҳшатдан сочлари тиккайди, унинг ўз меҳнати билан жамғарган оз-моз пули бор эди, ана шу пулини ишлатиб, Лондонга қочиб келди. Биз у билан унаштириб қўйилган эдик, агар касбимни ўзгартирганимда, у менга турмушга чиққан бўлар эди. Ўзгартирмаганим учун у мендан бутунлай юз ўгирди. Илси анави инглизга турмушга чиққанидан кейингина унинг қаердалигини билиб олдим. Унга мактуб ёздим, аммо жавоб бўлмади. Шундан кейин, ўзим бу ерга келдим, ёзган хатларим Илсининг қўлига тегмаслиги мумкинлигини билиб, унинг кўзи тушадиган ерларда сирли хат ёзиб қолдира бошладим.
Мен бу ерда бир ойдан бери турибман. Бир фермага жойлашганман. Мен ижарага олган хона биринчи қаватда: кечалари уй соҳибига сездирмай ташқарига чиқишим учун жуда қулай. Илсини ўз томонимга оғдириш учун роса уриндим. Мен ёзиб қолдираётган раққос одамчаларни Илси ўқиётганини билардим, чунки бир куни мен ўз ёзувим остида у ёзган жавобни ўқидим. Ниҳоят, тоқатим тоқ бўлиб уни қўрқита бошладим. Шундан кейин у менга хат юборди: хатида менга илтижо қилиб, бу ердан жўнаб кетишимни, агар эри бирор можарога йўлиқса, қалби чилпарчин бўлишини ёзипти. Яна у ўз хатида, агар уни тинч қўйиб, юртимга жўнаб кетишга сўз берсам, эри уйқуга кетгандан кейин, тунги соат учда дераза орқали мен билан суҳбатлашишга рози бўлипти.
Кейин у мен билан суҳбатлаша туриб, мендан қутулиш учун пул таклиф қила бошлади. Бу таклифи ғазабимни қайнатди, шунда унинг билагидан ушлаб дераза орқали тортиб олмоқчи бўлдим. Худди шу маҳал қўлида тўппонча билан эри югуриб келди. Илси ҳушидан кетиб ерга йиқилди-ю, биз – икки рақиб юзма-юз тўқнашдик. Мен ҳам қуролланган эдим, уни чўчитиш ва шу йўл билан қочиб қолиш мақсадида револьверимни унга ўқталдим. У менга ўқ узди, лекин ўқи хато кетди. Мен ҳам деярли у билан бир пайтда ўқ уздим, у «гурс» этиб қулади. Шунда мен боғни тикка кесиб қоча бошладим, орқамда деразанинг «қарс» этиб ёпилгани эшитилди… Шуларнинг ҳаммаси рост гап, жентльменлар, лекин ундан кейин то анави йигитча от чоптириб бориб қўлимга хат тутқизгунча нималар бўлганидан мутлақо бехабарман. Мен хатни ўқиган заҳотим бу ёққа югуриб келдим, келдим-у, қўлингизга тушдим…
Бу аснода уй олдига кэб келиб тўхтади: унда икки нафар полисмен ўтирарди.
Инспектор Мартин ўрнидан туриб, маҳбуснинг елкасига оҳиста қўлини теккизди.
– Жўнаш керак.
– Кетиш олдидан Илсини бир кўрсам девдим, мумкинми?
– Йўқ, у ҳали ҳам беҳуш ётибди… Мистер Шерлок Холмс, менинг бирдан-бир умидим шуки, агарда зиммамга биронта йирик ишни тергов қилиш тушса-ю яна сиз билан бирга ишласам, ўзимни бениҳоя бахтиёр ҳисоблаган бўлур эдим.
Биз дераза олдида турарканмиз, узоқлаб бораётган кэбни кузатардик. Орқамга ўгирилиб, жиноятчи стол устида қолдирган қоғозни кўрдим. Бу Холмснинг Аб Сленига юборган хати эди.
– Қани, Уотсон, ўқишга уриниб кўринг-чи, – деди жилмайиб дўстим.
Хатга қуйидаги раққос одамчаларнинг тасвири туширилган эди:
– Агар изоҳим эсингизда бўлса, бу ерда «ЖАДАЛ ЕТИБ КЕЛ», деган сўзлар ёзилган. Таклифномам уни бу ерга бошлаб келишига ҳеч шубҳам йўқ эди, зеро, у миссис Кьюбиттдан бошқа ҳеч ким бунақа хат ёза олмаслигига мутлақо ишонар эди. Қисқаси, азизим Уотсон, узоқ вақт ёвузликка хизмат қилиб келган бу одамчаларни биз ниҳоят эзгулик учун хизмат қилишга мажбур этдик… Менимча, бу ишим билан сизнинг китобингизни яна бир саргузашт билан бойитаман деб берган ваъдамнинг устидан чиқдим. Поездимиз соат уч-у қирқда жўнайди, демак, биз Бейкерр-стритга айни тушки овқат пайтига етиб борамиз.
Ҳикоям ниҳоясида яна икки-уч оғиз сўз айтмоқчиман. Америкалик Аб Слени Нориж шаҳри судининг қишки сессиясида ўлимга ҳукм қилинди. Лекин гуноҳни енгиллаштирувчи жиҳатларни ҳамда биринчи бўлиб унга Хилтон Кьюбитт ўқ узганини эътиборга олиб, суд ўлим ҳукмини сургун билан алмаштирди. Энди миссис Хилтон Кьюбитт масаласига келсак, менга маълум бўлишича, у тамомила соғайиб кетган, ҳали ҳам бева, бутун ҳаётини қашшоқларга ғамхўрлик қилиш ҳамда эрининг мулкини бошқаришга бағишлаган, дейдилар.
ТИЛЛА БАНДЛИ ПЕНСНЕ
Бизнинг 1894 йилдаги фаолиятимиз ҳақида қалин-қалин учта жилд материал йиғилган. Шуни эътироф этишим керакки, бу олам-олам материаллар ичидан мазмунан ўта қизиқарли ва айни пайтда дўстимнинг ғайритабиий қобилиятини кенг ёритиб бера оладиган воқеаларни танлаб олиш жуда мушкул эди. Мен ёзувларимни тараддудланиб варақлайман. Мана, жирканч қизил залук воқеаси: эсласанг, даҳшатдан бутун вужудинг титраб кетади, буниси банкир Кросбининг мудҳиш ўлими ҳақида. Элтонда юз берган фожиа ҳам, қадимий тупроқ-қўрғонда топилган антиқа топилма ҳам шу йилнинг маҳсули. Смит-Мортимернинг мероси ҳақидаги машҳур иш ҳам шу пайтда содир бўлган. Хиёбонларни ўзига маскан қилган қотил Юрэ ҳам айнан шу йили таъқиб қилиниб, қўлга туширилган эди – бу хизмати учун Холмс Франция президентидан ташаккурнома ҳамда Фахрий легион нишонини олган эди. Бу ҳодисаларнинг ҳаммаси ҳам китобхонлар диққатини ўзига тортиши муқаррар, лекин умуман олганда, менимча уларнинг биронтаси ҳам ўзининг қизиқарли жиҳати билан Йоксли-Олд-плейсда содир бўлган ҳодисага тенг кела олмайди. Бу билан мен нафақат ёш йигит Уиллоуби Смитнинг фожиали ўлимини, балки шунингдек, бу ўлимдан кейин рўй берган воқеаларни ҳам назарда тутяпманки, айнан шу воқеалар жиноят сабабини ниҳоятда ғаройиб тарзда ёритиб берган эди.
Ноябрь ойининг охирлари эди. Ҳаво айниб, бўрон кўтарилган бир оқшомда Холмс икковимиз Бейкер-стритдаги уйимизнинг меҳмонхонасида ўтирардик. Мен жарроҳлик илми бўйича қилинган сўнгги тадқиқотларни мук тушиб ўрганар, Холмс бўлса, шишаси жуда қалин заррабин[3 - Заррабин – лупа] орқали палимпсест[4 - Палимпсест – пергаментдаги ювилиб кетган ё қириб ташланган матн устидан қайта ёзилган қўлёзма.] даги дастлабки ёзув қолдиқларини ўқишга уринарди. Биз сукут сақлардик, чунки ҳар қайсимиз ўз ишимиз билан машғул эдик. Ёмғир шиддат билан дераза ойналарини савалар, шамол эса, Бейкер-стрит узра увиллаб эсарди. Қизиқ манзара, шундай эмасми? Биз азим шаҳарнинг қоқ марказида эдик, бинобарин, атрофимиздаги ўн милядан кўпроқ масофага жо бўлган, одамзод қўли билан яратилган буюмлар бизни қуршаб олган ва айни вақтда табиатнинг қаҳҳор қуббаси асир этган эди; бу қубба олдида бутун Лондон кўрсичқон уяси устига уйилган тепачадек бир нарса эди, холос. Мен дераза олдига бориб ҳувиллаб ётган кўчага қарадим. Фонусларнинг шуъласи кўча ва йўлканинг у ер-бу ерида ҳалқоб бўлиб қолган ёмғир суви сатҳида беҳисоб чироқчалар бўлиб акс этарди. Битта кэб Оксфордстритдан чиқиб ғилдираклари ҳалқобларни шалоплатиб ўтди.
– Ҳа, Уотсон, яхшиямки бундай оқшомда ҳеч қаёққа боришимиз керак эмас, – деди Холмс заррабинни четга қўйиб, кўҳна қўлёзмани найча қилиб ўраркан, – бугунга етар. Бу иш кўзни тез толиқтиради. Фаҳмимча, бу ўн бешинчи асрнинг иккинчи ярмида ёзилган аббатликка тааллуқли ҳисоб-китоб ҳужжатидан бўлак нарсага ўхшамайди. Ие, тўхтанг-чи. Бу нима бўлдийкин? – дўстимнинг бу охирги сўзларни айтишига сабаб, шамолнинг увиллаши аралаш қулоғимизга от туёқлари тарақлаши, сўнгра ғилдиракнинг йўлка қиррасига урилиб ғижирлагани эшитилган эди. Чамаси, мен боя деразадан кўрган кэб уйимиз эшиги олдида тўхтаган бўлса керак.
Ҳа, кэбдан кимдир тушди.
– Шу бемаҳалда нима керак экан бу одамга? – деб ажабландим.
– Нима керак бўларди? Биз керакмиз унга. Биз эса, бечора дўстим Уотсон, бўйнимизга шарф ўраб, эгнимизга пальто, оёғимизга калиш, қисқаси, ёғингарчилик пайтида кийиш учун одам боласи ўйлаб чиқарган барча либосларни кийишимиз лозимга ўхшайди. Тўхтанг-чи! Кэб жўнаб кетяпти. Энди уйдан чиқмасликка умид бор. Агар келган одам бизни олиб кетмоқчи бўлганида, кэбни жўнатиб юбормасди. Тушиб эшикни очишингизга тўғри келади, чунки бу пайтда ҳамма тамизли одамлар маст уйқуда.
Йўлакда чироқ шуъласи тунги меҳмонимизнинг юзини ёритди. Мен бир кўришдаёқ уни танидим. Бу истиқболи порлоқ навқирон изқувар Стэнли Хопкинс бўлиб, Холмс унинг хизмат фаолиятини қизиқиш билан кузатиб борарди.
– Уйдами? – деб сўради Хопкинс.
Юқоридан Холмснинг:
– Ҳа, ҳа, уйдаман, сэр, – деган овози эшитилди. – Ҳарқалай, шундай кечада бизни бирон ерга судраб кетмассиз деб ўйлайман.
Изқувар юқорига кўтарилди. Чироқ ёруғида унинг плаши худди балиқнинг ҳўл тангачаларидек ялтирарди. Холмс каминга қаланган палёнларни титкилаш билан овора бўлганида мен Хопкинснинг ечинишига кўмаклашдим.
– Қани, буёққа келинг, азизим Хопкинс, оёқларингизни оловга тутинг, – деди у. – Мана сизга сигара, докторимизда эса, таркибида қайноқ сув ва лимон бўлган ажойиб шифобахш дори бор. Бундай рутубатли тунда ундан яхшироқ дармондори топилмайди. Шундай жала қуйиб турган пайтда сизни уйдан чиқишга жуда муҳим бир иш мажбур этган бўлса керак, а?
– Топдингиз, мистер Холмс. Бугунги куним жуда беҳаловат ўтди-да! Сиз Йоксли воқеаси ҳақида сўнгги янгиликларни ўқигандирсиз?
– Мен бугун ўқиган сўнгги янгиликлар ўн бешинчи асрга тааллуқли.
– Ҳечқиси йўқ. Ўша хабар атиги бир бандгина эди, холос, у ҳам ғирт ёлғон гаплардан иборат, айтмоқчиманки, агар ўқимаган бўлсангиз, ҳеч нима йўқотмабсиз. Очиғини айтсам, мен вақтни бекор ўтказмадим. Йоксли Кент вилоятига жойлашган, у Чатамдан етти миля ва темир йўлдан уч миля масофада. Телеграмма қўлимга соат уч-у чоракда тегди, соат бешда Йокслида эдим. У ерда тергов ўтказиб бўлиб, охирги поезд билан Лондонга қайтиб келдим-у, Чаринг-Кросс бекатидан тўғри ҳузурингизга келавердим.
– Гапингиздан маълум бўлишича, сизга баъзи нарсалар ойдин эмас.
– Баъзи нарсалар? Йўқ, менга ҳеч нима ойдин эмас. Бунақа чалкаш ишни ҳеч қачон учратмаганман. Лекин олдинига, бу иш оппа-осон, уни ечиш ҳеч гап эмас, деб ўйлагандим. Гап шундаки, жиноятнинг сабаби йўқ, мистер Холмс. Мана шу сабабнинг йўқлиги менга ҳеч тинчлик бермаяпти! Одам ўлдирилган, буни инкор этиб бўлмайди, лекин ким унинг ўлимини хоҳлаган – шу нарса жумбоқ бўлиб қоляпти.
Холмс сигарасини ёндириб креслога суянди.
– Бир бошдан сўзлаб беринг, – деб таклиф қилди у.
